|
چکیده
|
امروزه نقش تعامل بین دانشگاه و صنعت در توسعهی پایدار به اشکال مختلف توجه بسیاری از اندیشمندان وصاحبنظران را به خود جلب کرده است. بسیاری از کشورهای جهان به ویژه کشورهای صنعتی و پیشرفته به این مهم پرداخته اند، به گونهای که در برنامه های کوتاهمدت و بلندمدت آنان، نظام آموزش عالی و نیز رابطهی بین این دو پدیده )دانشگاه و صنعت(، جایگاه چشمگیری را به خود اختصاص داده است. همکاری دانشگاه و صنعت از مصادیق توافقهای قراردادی است که در خصوص فعالیتهای علمی و پژوهشی و شرکتهای تجاری صورت می-گیرد. این همکاری معمولا با هدف دستیابی به توان علمی دانشگاه و تجربههای صنعت و استفاده از آنها صورت میگیرد. به طور کلی ارتباط دانشگاه و صنعت شکل توافق های رسمی و غیررسمی میان این دو نهاد است که با هدف دستیابی به موفقیت های بیشتر ایجاد میشود. مقاله حاضر با هدف تبیین راهکارهای توسعه تعامل دانشگاه و صنعت به شیوهی توصیفی و از نوع تحلیل اسنادی تدوین شده است. نتایج اصلی پژوهش نشان میدهد که دانشگاه در هزاره ی سوم نقش آفرین اصلی تحولات اجتماعی بوده و در واقع کانون اصلی تربیت نیروی انسانی متخصص و آموزش دیده به حساب میآید که با برخورداری از ایده ها و اندیشه های نو میتواند هر لحظه در شریان های حیاتی جامعه که حرکت رو به رشد دارد نیروی نوینی را تزریق نموده و صنعت نیز با به کاربستن ایده های نوظهور دانشگاهیان میتواند اندیشه ی توسعهی اقتصادی و اجتماعی جامعه را محقق سازد. تعامل فزآیندهی بین دانشگاه و صنعت با ایجاد رشد در سطح دانش و فناوری و با دامن زدن به توسعه ی اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی در سطح گسترده، توسعه ی پایدار را برای کشور به ارمغان می آورد.
|