| 
                    عنوان 
                 | 
                
                    تاثیر انباشت تحقیق وتوسعه داخلی و سرریز تحقیق وتوسعه خارجی بر رشد بهره وری کل عوامل تولید بخش کشاورزی ایران
                 | 
            
            
                | 
                    نوع پژوهش  
                 | 
                
                    مقاله چاپشده در مجلات علمی
                 | 
            
            
                | 
                    کلیدواژهها
                 | 
                
                    بخش کشاورزی، بهره وری کل عوامل تولید، تحقیق وتوسعه، سرریز تحقیق وتوسعه، سرمایه انسانی
                 | 
            
            
                | 
                    چکیده
                 | 
                
                    براساس نظریه های رشد درونزا، فعالیت های تحقیق وتوسعه داخلی، سرریز تحقیق و توسعه خارجی و سرمایه انسانی، موجب پیشرفت فنی و بهبود کیفیت محصولات، تسریع رشد بهره وری کل عوامل تولید و افزایش قدرت رقابت پذیری بخش کشاورزی می گردد. معمولا هزینه ابداع و نوآوری در بخش کشاورزی بسیار سنگین است اما از آنجا که ماهیت آن از جنس دانش است، با هزینه بسیار کم نشر خواهد یافت. لذا سرریزهای تحقیق و توسعه خارجی، از کانالهای مختلفی(ازجمله واردات نهاده ها و کالاهای واسطه ای و سرمایه ای) باعث انتقال فناوری و افزایش بهره وری کل عوامل تولید خواهد گردید. بنابراین در راستای ایجاد امنیت غذایی و افزایش قدرت رقابت پذیری بخش کشاورزی، هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر انباشت فعالیت-های تحقیق وتوسعه داخلی و سرریز تحقیق و توسعه خارجی (از طریق فناوری متبلور در واردات کالاهای واسطه ای- سرمایه-ای) و سرمایه انسانی بر رشد بهره وری کل عوامل تولید طی دوره 89-1347 است. نتایج بیانگر تاثیر مثبت و معنی دار انباشت سرمایه تحقیق وتوسعه داخلی، سرمایه انسانی و انباشت سرمایه تحقیق وتوسعه خارجی(شرکای تجاریG7) بر رشد بهره وری کل عوامل تولید بخش کشاورزی ایران است. زیرا آموزش بیشتر شاغلین در کنار توسعه فعالیت های تحقیق و توسعه داخلی زمینه مساعدتری را جهت جذب سرریزهای تحقیق و توسعه شرکای تجاری و ارتقاء بهره وری کل عوامل تولید بخش کشاورزی فراهم خواهد کرد.
                 | 
            
            
                | 
                    پژوهشگران 
                 | 
                
                    ابوالفضل شاه آبادی (نفر اول)، مصطفی امیری (نفر دوم)
                 |