عنوان	بررسی عنصر بسامد روایت در روزگار سپری‌شدۀ مردم سالخورده بر اساس نظریۀ روایت‌شناسی ژرار ژنت
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
کلیدواژه‌ها	بسامد ژنت روایت‌شناسی بازگو مفرد
چکیده	نظریه روایت‌شناسی ژنت، چهار الگوی روایت مکرر، مفرد، بازگو و شبه بازگو را برای بررسی بسامد روایت در آثار ادبی عنوان می‌کند. پدیدآورنده اثر می‌تواند از انواع این الگوها در اثر خود بهره جوید و اثری ماندگار را خلق کند. روزگار سپری‌شدۀ مردم سالخورده یکی از شاخص‌ترین آثار روایی در ادبیات معاصر ایران است و در این پژوهش عنصر بسامد روایت در این اثر به شیوه تحلیل محتوا و توصیفی – تحلیلی بررسی شده است. بررسی این کتاب از منظر نظریه روایت‌شناسی ژنت نشان می‌دهد که نویسنده از روایت مکرر برای اثرگذاری عاطفی روی خواننده و ایجاد فضای مبهم و رازآمیز مد نظرش در قصه استفاده کرده است. همانطور که از عنوانش پیداست، روایت مکرر تکرار آن روایت را در قصه شرح می‌دهد و تکرار روایت حوادث از زاویه دید شخصیت‌های مختلف، در مقاطع زمانی گوناگون و در قسمت‌های مختلف داستان نقش اساسی در طراحی پیرنگ استادانه کتاب دارد. نویسنده به ندرت از الگوی بازگو استفاده کرده و این ساختار منحصر به روایت مراسم سنتی در روستای تلخاباد و مواردی شبیه به آن است؛ در نتیجه روایت بازگو بسامد کمتری نسبت به روایت مفرد دارد.
پژوهشگران	سجاد اجاقی (نفر اول)، دکتر لیلا هاشمیان (نفر دوم)