|
چکیده
|
یکی از مشکلات مزمن در عرصه نظر و عمل حوزه سیاست خارجی، تأمین آنچیزی است که «منفعت ملی» خوانده می شود. در این میان کلیه تصمیم سازی ها و تصمیم گیریها توسط نخبه گان فکری و اجرایی کشور در عرصه منطقه ای، بین المللی و جهانی در چهارچوب این مفهوم اتخاذ میگردد و مشروعیت و مقبولیت می یابد. با این توضیح، یکی از اصلی ترین پیش شرط های نیل به مفهوم منفعت ملی و عدم انحراف از مسیر آن، حصول اجماع ملی درباره مفهوم و مصادیق منفعتی است که بتوان وصف «ملی» را برای آن برگزید.
|