عنوان	نقش زلزله در پراکنش محوطه های استقراری عصر مفر غ و آهن در شرق زاگرس مرکزی - ایران
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
کلیدواژه‌ها	زمین لرزه های باستانی، باستان شناسی شرق زا گرس مرکزی، گودین تپه، تپۀ بابا کمال، الگوی استقراری، عصر مفر غ، عصر آهن.
چکیده	زمین لرزه های باستانی همواره تهدیدی بالقوه برای سکونتگاه های نه چندان مقاوم در مناطق لرزه خیز محسوب شده اند؛ طبق نتایج مطالعات باستان شناسی یکی از الگوهای رفتاری بشر در مقابل این پدیده غیرقابل پیش بینی، تغییر دائمی محل سکونت خود بوده است. نظر به واقع شدن بخش عمدۀ فلات ایران در یکی از پهنه های لرزه خیز کره زمین موجب می شود تا تحقیق و بررسی ً در دوران پیش ازتاریخ مورد راجع به تأثیر این رخدادهای طبیعی بر شیوۀ زیست انسان خصوصا مطالعۀ بیشتر قرار گیرد. در این راستا و با هدف میزان تأثیر این پدیدۀ طبیعی در زاگرس مرکزی و به منظور آ گاهی از نحوۀ وا کنش انسانها به این پدیده پرداخته شده است؛ پرسش اصلی در این ً زمین لرزه های کهن در بافتارهای باستان شناسی چگونه و پژوهش حول این محور است که، اساسا براساس چه شواهدی قابل شناسایی است ؟ و تأثیرات این پدیدۀ مخرب بر تغییر الگوهای زیستی مردم در دوران پس از رخداد چگونه بوده است؟ برای گردآوری اطاعات در این زمینه به یافته های مستند باستان شناسی حاصله از دو کاوش گودین تپه، کنگاور و تپۀ بابا کمال تویسرکان از دوران مفر غ و تا پایان عصر آهن III پ.م. استناد شده است. در ادامه برمبنای شواهد ناشی از شدت تخریب ناشی از زمین لرزه سعی شده است تا نسبت به بازسازی مقیاس شدت زمین لرزه ها براساس مقیاس مرکالی اقدام گردد و در نتیجۀ نهایی مشخص گردید که وقوع زمین لرزه های مخرب با شدت بیش ً در عصر مفر غ و آهن بی ارتباط با تأثیر از 6 درجه در مقیاس ریشتر در منطقۀ مورد بررسی خصوصا تغییرات اقلیمی ناشی از شدت ذوب یخچالها و تغییر شرایط هیدرولوژی کرهزمین نبوده است، ً پس از دورۀ مفر غ متأخر عما حوداث ناشی از این رخداد موجب فروپاشی نسبی بسیاری ولی نهایتا از استقرارها تا دورۀ آهن III گردیده است و عمًا در این برهۀ زمانی میزان جمعیت منطقه به حداقل ممکن کاهش یافته بود.
پژوهشگران	پروانه احمدطجری (نفر اول)، عباس مترجم (نفر دوم)، مهدی زارع (نفر سوم)