عنوان	تأثیر تغذیه نشاء چغندرقند (Beta vulgaris L.) از سیلیسیم بر تحمل گیاهچه پس از نشاکاری آن به تنش ناشی از باد بردگی فورام‌سولفورون
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
کلیدواژه‌ها	باکتری حل‌کننده سیلیکات، سیلیکات پتاسیم، علف‌کش، نشاکاری
چکیده	پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر مصرف سیلیسیم در مرحله تولید نشاء چغندرقند بر تحمل گیاهچه پس از نشاکاری آن به تنش ناشی از باد بردگی فورام‌سولفورون انجام گرفت که به‌عنوان یکی از علل کاهش بهره‌وری در گیاهان زراعی مطرح است. این پژوهش در قالب دو آزمایش اجرا شد. آزمایش اول به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی اجرا شد. عامل اول شامل دو نوع بستر بذر برای تولید نشاء (تلقیح و عدم تلقیح با سیلیکات پتاسیم + باکتری حل‌کننده سیلیکات) و عامل دوم شامل شش دوز فورام‌سولفورون (صفر، 05/0، 56/0، 62/5، 25/56 و 5/562 گرم ماده مؤثره در هکتار) بود. در آزمایش دوم، علاوه بر عوامل بالا، عامل سوم شامل سه سطح محلول‌پاشی (با و بدون مالاتیون و 4-کلرو-7-نیتروبنزوفورازان) قبل از کاربرد فورام‌سولفورون جهت بررسی قابلیت تجزیه فورام‌سولفورون به‌وسیله چغندرقند بود. تغذیه سیلیسیمی چغندرقند سبب افزایش‌‌ 4/28 درصدی وزن خشک، 1/178 درصدی محتوی سیلیسیم، 2/122 درصدی محتوی لیگنین، 9/90 درصدی فعالیت فنیل‌آلانین‌آمونیالیاز، 5/14 درصدی فعالیت کاتالاز و کاهش‌ 4/15 درصدی محتوی آب اکسیژنه و 7/11 درصدی محتوی مالون‌دی‌آلدئید شد. کاربرد 05/0 گرم فورام‌سولفورون در هکتار روی چغندرقند تغذیه نکرده از سیلیسیم سبب کاهش وزن خشک (9/23 درصد) شد. تحت شرایط کاربرد علف‌کش (به‌جز 25/56 و 5/562 گرم ماده مؤثره در هکتار)، وزن خشک چغندرقند تغذیه کرده از سیلیسیم بیشتر از تغذیه نکرده از سیلیسیم بود. پیش تیمار چغندرقند با مالاتیون و 4-کلرو-7-نیتروبنزوفورازان سبب کاهش وزن خشک شد. تأثیرگذاری پیش تیمار چغندرقند با 4-کلرو-7-نیتروبنزوفورازان بیشتر از مالاتیون بود. تنش اکسیداتیو ناشی از فورام‌سولفورون به چغندرقند به حدی بالا بود که امکان متابولیسم آن میسر نشد. با کاهش این تنش از طریق تغذیه سیلیسیمی چغندرقند، این امکان تا حدی میسر شد ولی کافی نبود.
پژوهشگران	اکبر علی وردی (نفر اول)، حامد منصوری (نفر دوم)