|
چکیده
|
تولید انرژی پایدار، یکی از مهمترین چالشهای جامعه امروزی است. در عصر حاضر با توجه به محدود بودن سوختهای فسیلی، استفاده انرژیهای تجدیدپذیر جهت تولید انرژی رو به افزایش است. از زمان معرفی پروتکل کیوتو در سال 1997، تمرکز بر کاهش انتشار کربن با استفاده از انرژیهای تجدیدپذیر افزایش یافته‌است. امضای معاهدۀ پاریس در سال 2016، فشار بینالمللی بر کشورها را برای «سبز شدن» افزایش داد. برخی از انرژیهای تجدیدپذیر رایجتر مانند خورشیدی و باد، به علت وابستگی به آب‌وهوا که تغییرات زیادی دارد، چرخهِ تولیدِ برقِ ناپایدار دارند. درنتیجه، راهحل مناسب این است که در تولید انرژی، فنّاوریِ انرژی تجدیدپذیر با تولید انرژی الکتریکی پایدار مانند نیروگاههای آبی در مقیاس کوچک مورد استفاده قرار گیرد. بنا بر گزارش آژانس بینالمللی انرژی، سهم عمده انرژی تجدیدپذیر در جهان برابر با 6/35 درصد بوده که متعلق به سوختهای زیستی جامد مانند سوزاندن چوب و زغال چوب است که در مناطق درحال‌توسعه بسیار رایج است. نیروگاههای آبی با 3/22 درصد و پسماندهای شهری، سوختهای زیستی مایع و گازهای زیستی با 2/18 درصد در رتبههای بعدی قرار دارند. سهم انرژی خورشیدی، باد و جزر و مد در مجموع 17 درصد و سهم انرژی زمین گرمایی برابر با 9/6 درصد از کل انرژی تولیدشده در جهان است. از میان فناوریهای مدرن انرژیهای تجدیدپذیر، به‌استثنای سوختهای زیستی جامد و زغالسنگ، انرژی آبی رایجترین نوع انرژی تجدیدپذیر است. نیروگاههای آبی بهعنوان یکی از منابع انرژی تجدیدپذیر، پاک و قابلاعتماد در خدمت محیطزیست و اهداف سیاستهای انرژی هستند. بااین‌حال، بخش عمدهای از توسعه نیروگاههای آبی در مقیاس بزرگ انجام شده‌است و ظرفیت عظیمی از این انرژی در مقیاس کوچک برای توسعه در دسترس است.
|