مشخصات پژوهش

عنوان	بررسی مولکولی آلودگی لیشمانیایی در ناقلین و جوندگان مخزن بیماری لیشمانیوز پوستی در بخش مرکزی شهرستان نهاوند، استان همدان، در سال 1401
نوع پژوهش	پایان نامه
کلیدواژه‌ها	لیشمانیوز، لیشمانیا ماژور، لیشمانیا دونووانی، پشه خاکی، جوندگان، نهاوند
چکیده	مقدمه: لیشمانیوز پوستی یک عفونت گرمسیری گسترده است که توسط گونه های مختلف تک یاخته لیشمانیا ایجاد شده و توسط پشه خاکی منتقل می شوند. علی رغم توسعه ی بهداشت فردی و عمومی طی سالیان متمادی، هنوز این بیماری در کشور ریشه کن نشده است و همواره در بسیاری از مناطق تهدیدی برای سلامت عمومی به شمار می آید. لذا هدف مطالعه ی حاضر بررسی آلودگی لیشمانیایی در ناقلین و جوندگان مخزن بیماری لیشمانیوز پوستی در بخش مرکزی شهرستان نهاوند بود. مواد و روش ها: جهت تعیین مناطق نمونه گیری، اطلاعات دموگرافیک 110 بیمار مبتلا به لیشمانیوز پوستی طی سال های 1393 الی 1401 انسانی از مرکز بهداشت نهاوند اخذ و بررسی گردید. طی خرداد الی آبان ماه 1401، نمونه گیری از جوندگان و پشه خاکی ها در نواحی مختلف روستایی بخش مرکزی شهرستان نهاوند شامل روستاهای باباقاسم، حسین آباد، جهان آباد، رضی آباد، بیان و کوهانی با استفاده از تله های سیمی و تله چسبان انجام گرفت. جمع آوری نمونه ها در داخل (از جمله محل نگهداری حیوانات، اتاق ها و توالت ها) و خارج (از جمله لانه های فعال جوندگان و اطراف آنها) از منازل مسکونی هر دو هفته یک بار انجام گرفت. تله ها عصر یا مغرب هر روز نصب شده و صبح روز بعد جمع آوری شدند. نمونه های جمع آوری شده به آزمایشگاه منتقل و با رعایت اصول اخلاق در پژوهش جنس و گونه آنها با توجه به خصوصیات ریخت شناسی و کلیدهای تشخیص شناسایی گردید. سر و اندام تناسلی (سه بند آخر) نمونه های ماده پشه خاکی جهت شناسایی جدا شده و بقیه ی بدن برای آزمایشات مولکولی در الکل 96 درصد نگهداری شد. همچنین نمونه های زخم و گوش جوندگان نیز جهت آزمایشات مولکولی به صورت جداگانه نگهداری شدند. وجود آلودگی لیشمانیایی در نمونه ها به کمک روش PCR طی دو مرحله در آنها بررسی شد. نمونه های زخم و گوش جوندگان نیز به صورت جداگانه مورد بررسی مولکولی قرار گرفت و از زخم ها جهت بررسی میکروسکوپی گسترش مسقیم تهیه و با گیمسا رنگ آمیزی گردید. یافته ها: اطلاعات دموگرافیک 110 بیمار مبتلا به لیشمانیوز پوستی از مرکز بهداشت شهرستان نهاوند جمع آوری شد. از این تعداد 98 نفر واجد سابقه ی مسافرت به مناطق اندمیک و 12 نفر فاقد این سابقه بودند. بیشترین مسافرت افراد به شهر مهران بود (3/37 درصد) و بعد از آن اهواز و دهلران به ترتیب در 3/7 درصد و 5/5 درصد قرار داشتند. این اطلاعا
پژوهشگران	امیرحسین مقصود (استاد راهنما)، سیدموسی متولی حقی (استاد راهنما)، سلمان ظفری (دانشجو)، عارف صالح زاده (استاد مشاور)، علیرضا سازمند (استاد مشاور)