|
عنوان
|
تقسیم بهینه دستاورد مطلوب -نامطلوب در قراردادهای همکاری ساخت
|
|
نوع پژوهش
|
پایان نامه
|
|
کلیدواژه‌ها
|
واژه های کلیدی: قرارداد همکاری، تقسیم دستاورد، ریسک گریزی، تحویل پروژه
|
|
چکیده
|
چکیده: استفاده از قراردادهای همکاری در صنعت ساخت به طور گسترده ای برای پروژه های زیربنایی، استفاده می شود و از شیوه های بهبود دستاورد پروژه می باشد؛ این پروژه ها به دلیل ماهیت غیر تکراری و شرایط ویژه ای که دارند مستلزم همکاری عوامل پروژه می باشند. پژوهش حاضر بر قرارداد های همکاری متمرکز است، که در آن پیمانکار و طراح در تلاشی مشترک با کارفرما همکاری می کنند و درجهت اهداف وی اقدام می کنند. از مباحث مورد توجه در این قراردادها، موضوع اشتراک دستاورد در میان گروه سه گانه ذینفعان کلیدی یعنی کارفرما، پیمانکار و طراح می باشد. سطوح مختلف ریسک گریزی آنان، از ریسک خنثی تا ریسک گریز متغیر می باشد. در این پژوهش مدل ریاضی بهینه در دو روش تحویل سنتی و مدیریت پیمانکار بر اساس تئوری کارفرما-عامل و تئوری مطلوبیت ارائه می شود. جهت تأیید مدل ریاضی و فرضیه های ارائه شده، مصاحبه ای هدفمند با متخصصان در این زمینه انجام می شود. نتایج نشان می دهند که در قرارداد های همکاری در روش های مختلف تحویل، نسبت اشتراک بهینه دستاورد پروژه بین پیمانکار و طراح تحت تاثیر سطوح ریسک گریزی هر یک از طرفین قرارداد است. تخصیص دستاورد به طراح صرف نظر از روش تحویل، ثابت می باشد، با این حال، تخصیص دستاورد به پیمانکار بسته به نوع روش تحویل، متغیر است. این مطالعه توصیه هایی را ارائه می دهد برای کسانی که در نوشتن قراردادهای همکاری در ارتباط با ترتیبات اشتراک دستاورد پروژه مشارکت دارند. به طور کلی، این تحقیق بینش های جدیدی را در ارتباط با قراردادهای همکاری در صنعت ساخت ارائه می دهد.
|
|
پژوهشگران
|
سیدمهدی حسینیان (استاد راهنما)، میترا مختاری (دانشجو)
|