|
چکیده
|
فنر کتابش را به چهار قسمت تقسیم می کند: «تجربه ها»، «ابژه ها و رویدادها»، «معنا» و «داوری». قسمت اول به معنا و گسترۀ واژۀ «زیباشناختی» می پردازد و اهمیت «تجارب زیباشناختی» و «ویژگی های زیباشناخی» را تحلیل می کند. فنر در این قسمت نگرش زیباشناختی را از چشم انداز سنتیِ انگارۀ بی علقگی (شامل اندیشمندانی مثل کانت، شوپنهاور و استولنیتس) و منظر جدیدِ آن (نظیر فاصلۀ روانیِ بولو و دیدنِ امپرسیونیستیِ آلدریج) به نحو مطلوبی توضیح می دهد. قسمت دوم شامل سه فصل است که به ترتیب به ماهیت ابژه های زیباشناختی، تعریف هنر و مفهوم آفرینش و بازآفرینی می پردازد. فصل مربوط به تعریف هنر، سنت های اصلی زیباشناسی و نقد هنری را به نحوی موجز ولی بسیار راهگشا معرفی می کند: انگارۀ یونانی تقلید و بازنمایی (با بخش هایی دربارۀ افلاطون و ارسطو)، رمانتیسیسم (شامل شوپنهاور و نیچه)، اکسپرسیونیسم (با تمرکز بر تولستوی، کروچه و کالینگوود)، فرمالیسم (شامل ویتگنشتاین و وایتس)، و بخش پایانی که به عالم هنر و نهاد هنر (نظریه پردازانی مثل دانتو و دیکی) می پردازد. فصل آخر این قسمت، یعنی آفرینش و بازآفرینی، دربارۀ ماهیت خلاقیت و آفرینش گری و تفاوت های اساسی بین آثار جعلی، تقلبی و بازتولیدی بحث می کند. قسمت سوم به کاوش در معنای هنر اختصاص دارد. اولین فصل این قسمت راجع به مسئلۀ تفسیر هنر است و به مسائلی هم چون ناظر فرهیخته، مغالطۀ قصدی و امکانِ کثرتِ تفاسیر هنری می پردازد. دومین فصل این قسمت در رابطه با مسئلۀ مهم سانسور هنر است و رویکردهای مختلف را برای ایجاد موازنه بین آزادی بیان هنری و دغدغه های اخلاقی جامعه بررسی می کند. در قسمت چهارم، فِنر به درونمایۀ داوری هنری می پردازد. فصل اول این قسمت به سه رویکرد سنتی در تعریف واژۀ «زیبایی» اختصاص دارد: فرمالیسم، سوبژکتیویسم و ناتورالیسم. این فصل شامل زبده ای روشنگر از نظریه های زیباشناختی متفکران مختلف، از جمله افلاطون، ارسطو، هیوم، کانت و دیویی است. فصل پایانی این قسمت به نقد هنری اختصاص دارد. فنر در اینجا شرح مفصلی از چهار مؤلفۀ اصلی بازنگریِ نقادانۀ هنری (توصیف، اطلاعات، تفسیر و ارزش یابی) به دست می دهد و چالش های مختلف پیشِ رویِ خودِ امکانِ نقد و نقادی (نظیر عاطفه گرایی) را بررسی می کند.
|