مشخصات پژوهش

عنوان	نقش آخرت گرایی در رابطه انسان و محیط زیست از دید گاه نهج البلاغه
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
کلیدواژه‌ها	کلیدواژه ها آخرت گرایی امام علی(ع) حیوانات رفتار طبیعت نهج البلاغه
چکیده	چکیده نهج البلاغه بعد از قرآن کریم، بهترین منبع برای واکاوی مباحث اسلامی در همه زمینه ها است. رابطه انسان و محیط زیست یکی از این مباحث است. در اسلام بیش از هر دین و مکتبی به رفتار صحیح با محیط زیست سفارش شده است. با توجه به این که انسان در روز قیامت نسبت به تمام اعمال خویش مورد سؤال واقع می شود که چرا با وجود انذار ها، نهی ها، راهنمایی ها و تبیین رفتارهای صحیح و شناسایی رفتارهای ناپسند، حیوانات را آزار داده و نسبت به طبیعت کوتاهی کرده است، اهمیت آخرت گراییِ انسان در رابطه با محیط زیست روشن می گردد. آن چه در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و به کارگیری ابزار کتابخانه ای پیرامون آن سخن گفته شده، مجموعه ای از رفتارهایی است که مشخص کننده حقوق متقابل انسان و محیط زیست می باشد و می توان از آن به راهبردهایی از نهج البلاغه در حیطه رفتار تعبیر کرد که در قالب فضایل و رذایل رفتاری صورت دقیقی از روابط انسان با محیط زیست را بر اساس نهج البلاغه ترسیم می کند. یافته های پژوهش حاکی از آن است که احساس مسؤولیت نسبت به حیوانات، اهمیت دادن به تغذیه آنان و مراعات حالشان هنگام کار، خستگی، بیماری و پیری، پرهیز از اذیت و آزار و ترساندن آنان از مهم ترین موضوعات در رابطه با حیوانات است. همچنین حفظ درختان و اهتمام به کشاورزی، انتخاب آب مناسب و تنظیم آبیاری درختان، توجه به عوامل زیست محیطی در انتخاب محیط زندگی، نگاه به گل ها و سبزه زار، استفاده از پوشش مناسب فصلی نیز از مهم ترین موضوعات در رابطه با طبیعت است.
پژوهشگران	فاطمه مرادی کهنکی (نفر اول)، حسین چراغی وش (نفر دوم)، علی نظری (نفر سوم)