|
چکیده
|
مچپا یکی ازشایعترین نقاط آسیبپذیر بدن طی فعالیتهای ورزشی استکه 15 الی 65 درصد از کل آسیبهایورزشی را شامل میشود. پیچخوردگیخارجیمچپا یک عارضه کاملا شایع است و درصد زیادی ازپیچخوردگیهای مچپا با مکانیسم اینورژن، پلانتارفلکشن و سوپینیشن ایجاد میشود. باوجود اینکه بسیاری از این آسیب ها خفیف بوده و قابل درمان هستند، حدود 65 درصد از ورزشکارانی که از پیچخوردگی مچپا رنج میبرند، در نهایت به آسیب بیثباتیعملکردیمچپا دچارمیشوند] 1[ علت این ناتوانی مزمن هنوز به درستی مشخص نشده است. در بسیاری از ورزشها مانند:کوهنوردی، هندبال، والیبال، فوتبال، حرکاتریتمیک در زنان و ژیمناستیک میزان شیوع آسیب بالاتر هست. برآوردهای اخیر حاکی از آن است 5بیلیون دلار مبتلا میشوند. میزان بروز مجدد اسپرینهای مچپا 14 الی 75 درصد / 2 نفردرسال به اسپرینمچ پا با برآورد هزینه 4 / که از هر 1555 نفر 14 است که 14 الی 27 درصد آنها منجربه بی ثباتی مزمن مچپا میشوند. در مطالعات گذشته اختلالاتی مانند شلیپاتولوژیک 62 ،نقص کنترل پاسچر 66 ، نقصهای رفلکسی در عضلات اندامتحتانی، نقص قدرت عضلات اندام تحتانی ،نقص آرتروکینماتیک 65 و یا نقص حسی وضعیت مفصل 64 رابرای بیثباتی مچ پا گزارش کردهاند] 2[. اسپرین مچ پا که در 75 % الی 85 % موارد لیگامانهای تالوفیبولار قدامی وخلفی و کالکانئوفیبولار
|