مشخصات پژوهش

عنوان	تأثیر مدیریت راهبردی منابع انسانی بر عملکرد نوآوری با نقش میانجی قابلیت نوآوری
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
کلیدواژه‌ها	منابع انسانی، نوآوری، عملکرد، مدلسازی معادلات ساختاری.
چکیده	سازمانهای دولتی و خصوصی، برای توسعه، رشد و پایداری در عرصه رقابتی امروز به مدیریت راهبردی منابع انسانی و نوآوری سازمانی نیاز دارند تا در قالب آن بتوانند پاسخگوی نیازها و خواستههای مشتریان خود باشند. به علت وجود تحولات اخیر در دانشگاهها، بررسی ارتباط میان مدیریت راهبردی منابع انسانی، عملکرد نوآوری و قابلیت نوآوری بیش از پیش اهمیت مییابد. هدف اصلی از انجام این پژوهش بررسی تأثیر مدیریت راهبردی منابع انسانی بر عملکرد نوآوری با نقش میانجی قابلیت نوآوری در دانشگاه هوایی شهید ستاری است. پژوهش حاضر از لحاظ روش، توصیفی و از نوع پیمایشی بوده و روایی محتوایی پرسشنامهها با استفاده از نظرات خبرگان این رشته و نظر اساتید محترم تأیید شد، پایایی پرسشنامه نیز بر روی 0 تأیید شد. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان در دانشگاه / نمونه 00 نفری با استفاده از آلفای کرونباخ با مقدار ضریب 709 هوایی شهید ستاری به تعداد 050 نفر بوده که با استفاده از فرمول جامعه محدود کوکران، از این میان، 180 نفر به عنوان نمونه آماری با استفاده از روش نمونهگیری تصادفی ساده انتخاب شدند. به منظور تحلیل دادهها، از روش تحلیل عاملی تأییدی و تحلیل مسیر با استفاده از رویکرد معادلات ساختاری توسط نرمافزار SPLS و آزمون کلموگروف و اسمیرنف انجام 0 شده است. یافتهها حاکی از آن است که مدیریت راهبردی منابع / شد. لازم به ذکر است که مقدار شاخص برازش برابر 609 انسانی بر عملکرد نوآوری از طریق نقش میانجی قابلیت نوآوری؛ مدیریت راهبردی منابع انسانی بر قابلیت نوآوری؛ مدیریت راهبردی منابع انسانی بر عملکرد نوآوری، و قابلیت نوآوری بر عملکرد نوآوری تأثیر مثبت و معناداری دارد. در نهایت پیشنهاد شد مدیریت منابع انسانی در سیاستگذاریها و اقدامات خود، جانب احتیاط را کنار گذاشته و انجام ابتکارات متهورانه نظیر جذب مبتنی بر شایستگی، جبران خدمات نوآورانه و تشویق، مدیریت عملکرد نتیجه محور و توانمندسازی سرمایههای انسانی را سرلوحهی کار خود قرار دهد بهنحویکه زمینه برای خلاقیت و نوآوری فراهم شود و به برنامههای توسعه قابلیتهای نوآوری به منظور توسعه خدمات نوین و ارائه برنامههایی به منظور ایجاد دانش جدید بر اساس دانش موجود توجه نمایند.
پژوهشگران	مهدی اجلی (نفر اول)، محمد مهدی مظفری (نفر دوم)، هومن طلوعی (نفر سوم)