|
چکیده
|
زمانی که خشونت جسمی، روحی، جنسی و... در محیط آپارتمانی و در قالب رفتار خشن یکی از اعضای خانواده (معمولاً مرد)، نسبت به یکی دیگر از اعضای خانواده (معمولاً زن) صورت می گیرد، خشونت خانگی نامیده می شود. این پدیده ویژگی هایی همچون پنهان بودن، مزمن بودن و فراگیر بودن دارد. در دوران همه گیری کرونا، نرخ خشونت خانگی افزایش یافته است و این امر، لزوم اندیشیدن راهکاری برای مقابله با اینپدیده را بیشتر می کند. متاسفانه در قوانین کیفری ایران، عنوان مجزای مجرمانه ای برای خشونت خانگی وجود ندارد و در لایحه صیانت،کرامت و تأمین امنیت بانوان در برابر خشونت نیز چنین مقرره ای پیش بینی نشده است. در این راستا، راهکارهای پیشنهادی جرم انگاری مجزای خشونت خانگی، الزامی گزارش دهی خشونت خانگی، غیرقابل گذشت اعلام کردن اینجرم، استفاده از حامیان در فرایند کیفری و بازداشت موقت مرتکب می باشند.
|