مشخصات پژوهش

عنوان	مطالعه بیماری لیشمانیوز جلدی و راههای درمانی ان در طب سنتی گیاهی بومی در افغانسان
نوع پژوهش	پایان نامه
کلیدواژه‌ها	Leishmania ، خوست، خار مریم، استبرق، بولاغ اوتی
چکیده	انگل های جنس Leishmania برای انسان و حیوان بیماری زا هستند و سبب ایجاد بیماری لیشمانیوز می شوند. این بیماری به سه شکل جلدی، جلدی-مخاطی و احشایی در افراد بیمار دیده می شود. شناسایی گونه های Leishmania در عفونت های بالینی، جهت پیش آگاهی، کنترل و پیشگیری بیماری بسیار حائز اهمیت است. کشور افغانستان یکی از مکان های مهم آلوده به انگل های Leishmania است. در این پژوهش وضعیت شیوع بیماری لیشمانیوز جلدی و راه های درمانی آن در طب سنتی در مناطقی از کشور افغانستان مطالعه شد. جمعیت مورد بررسی در این مطالعه در درجه اول، بیماران مبتلا به لیشمانیوز جلدی مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی مناطق بومی بیماری در استان خوست بود. علاوه بر استان خوست، اطلاعات بیمارانی نیز از استان های تخار، مزار شریف، سمنگان، هرات، قندهار، غزنی، کابل، ننگرهار، کنر، لغمان و نورستان جمع آوری شد. جمع آوری اطلاعات بیماران مبتلا به لیشمانیوز با استفاده از پرسشنامه انجام شد. پس از تجزیه و تحلیل آماری اطلاعات به دست آمده، مشاهده شد که زنان بطور معنادار بیش از مردان به بیماری لیشمانیوز جلدی مبتلا هستند. همچنین مشاهده شد که جنسیت، میزان درآمد، امکانات بهداشتی، مسافرت، سطح سواد و ... در ابتلا افراد به این بیماری موثر هستند. براساس اطلاعات جمع آوری شده مردم افغانستان برای درمان بیماری لیشمانیوز جلدی از گیاهان دارویی خار مریم، استبرق، گیاه الکالوید و بولاغ اوتی برای کنترل بیماری لیشمانیوز استفاده می کنند. نوع گیاه دارویی مورد استفاده در مناطق مختلف افغانستان متفاوت است که دلیل این امر مربوط به وجود یا عدم وجود گیاه دارویی در مناطق مختلف می باشد. همچنین روش استفاده از یک نوع گیاه دارویی نیز در مناطق مختلف با هم تفاوت دارد.
پژوهشگران	ناصر میرازی (استاد راهنما)، اتابک روحی امینجان (استاد راهنما)، عبدالرئوف صمیم (دانشجو)، زهرا ایزدی (استاد مشاور)