|
چکیده
|
ابونصر محمد فارابی فیلسوف اسلام در آثار خود تمام موجودات را در یک سلسله مراتب خاصی قرار می دهد که در رأس این سلسله مراتب خداوند قرار دارد. از اصلی ترین مباحث فارابی نفس و مدینه می باشد او بدون اشاره مستقیم به نسبت این دو مفهوم یک ارتباط معنا داری را بین آنها بر قرار می سازد. قبل از فارابی، افلاطون به این موضوع اشاره داشته به شکلی که او عدالت نفس را در گرو به درستی رفتار نمودن نیروهای مختلف نفس ( عقل، غیرت، شهوت) دانسته، همچنین عدالت در یک پولیس (شهر) را نیز در گرو به درستی رفتار نمودن و هماهنگی اجزاء مختلف پولیس (حکمت، شجاعت، خویشتن داری) می داند که به مانند یک نفس سالم باید وظیفه خود را به درستی انجام دهند. افلاطون دلیل این تناظر را به خاطر صفت های نفوس آن شهر می داند که به کلیت پولیس سرایت کرده است فارابی نیز این نسبت و ارتباط بین نفس و مدینه را چنین نشان می دهد که یک نفس سالم و یک مدینه سالم (مدینه فاضله) مجموعه ای کامل و منظمی هستند که در سایه رئیس مجموعه خود که (بالاترین توانائی را بین اعضای مجموعه دارا می باشد.) در یک هماهنگی کامل به دنبال هدف متعالی (سعادت) حرکت می کنند. فارابی معتقد است همانگونه که نفوس از بدترین آن تا عالی ترین آن که فیلسوف یا نبی می باشد در یک سلسله مراتب قرار می گیرد واین نفوس قبل از حرکت به سوی سعادت باید در یک وضعیت سالم قرار داشته باسند. همچنین مدینه هایی که فارابی از آنها بحث می کند نیز از بدترین تا عالی ترین آن که مدینه فاضله می باشد در یک سلسله مراتب قرار می گیرند که مدینه نیز مانند نفس قبل از حرکت به سوی سعادت باید در یک وضعیت سالم قرار گیرد. که فارابی چنین مدینه ای را مدینه فاضله می نامد.
|