|
عنوان
|
اختلاف متناقضان در جهت و محذور آن
|
|
نوع پژوهش
|
مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
|
|
کلیدواژه‌ها
|
تناقض، اصل امتناع ارتفاع نقیضین ، جهت، ضرورت، دوام، نفی
|
|
چکیده
|
جمهور منطقیان در جهان اسلام، اختلاف در «جهت» را شرط متناقض بودن دو قضیه ی موجهه می دانند. از نظر این متفکران اگر دو قضیه ی متناقض دارای جهت واحد باشند، محذور امتناع (اجتماع یا ارتفاع) نقیضین پیش خواهد آمد. راه احتراز از این محذور از نظر این منطقدانان، اختلاف جهت قضایا در متناقضان است. در نوشتار حاضر نشان داده خواهد شد که وحدت متناقضان در جهت، هیچ محذوری ندارد و برخلاف آنچه منطقیان مزبور پنداشته اند، اتفاقا این اختلاف در جهت است که محذور ارتفاع نقضین (کذب متناقضان) را پیش خواهد آورد. از نظر این نوشتار، ریشه ی اشتباه منطقدان قدیم، خلط ضرورت/دوامِ نفی با نفیِ ضرورت/دوام بوده است. و باید وحدت در جهت را از وحدت های معتبر در تناقض دانست و نه از مواردِ اختلاف در متناقضان.
|
|
پژوهشگران
|
علی اصغر مروت (نفر اول)
|