|
عنوان
|
ماهیت مالکیت زمانی و احکام آن در فقه و حقوق
|
|
نوع پژوهش
|
پایان نامه
|
|
کلیدواژه‌ها
|
مالکیت، مالکیت زمانی، مالکیت ادواری، مبانی مالکیت زمانی
|
|
چکیده
|
قرارداد «مالکیت زمانی» یا «مالکیت ادواری» نوع جدیدی از قراردادهای بیع اموال غیرمنقول است. این قرارداد به شیوه ی خاص استفاده و انتفاع از ملک اطلاق می شود که بر طبق آن، مالکان به صورت زمان بندی شده حق استفاده از ملک را دارند. این قرارداد عموماً در اماکن تفریحی رواج دارد، که بر اثر ضروریات زندگی مدرن، به وجود آمده است. ویژگی مالکیت زمانی، در محدود بودن زمان مالکیت مالک است. این نوع مالکیت، برخلاف مالکیت دائمی است. در مالکیت دائمی، خریدار در کل طول سال مالک مملوک است اما در مالکیت زمانی، خریدار برای مدت محدودی در سال مثلاً برای فصل بهار، مالکیت می یابد. در نتیجه ملک موضوع قرارداد، عملاً دارای چندین مالک می شود. با توجه به دلایل امکان و مشروعیت مالکیت زمانی در فقه و قانون، تحقق این نوع قرارداد در قالب برخی از عقود معین هم چون؛ اجاره، شراکت، بیع و ... و عقود نامعین صحیح است.
|
|
پژوهشگران
|
محمد رضائی (استاد راهنما)، مریم مظاهری (دانشجو)
|