|
عنوان
|
تأثیر پروتکل تمرینی گیت به عقب بر پارامترهای فضایی- زمانی- مکانی راه رفتن بیماران مرد دچار استئوآرتریت زانو
|
|
نوع پژوهش
|
مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
|
|
کلیدواژه‌ها
|
استروررتریت، زانو، تحلیل گیت، گیت به عقب، پارامترهای فضایی- زمانی
|
|
چکیده
|
مقدم ه: تأث یر گیت به عقب بر متغ یرهای بیومکان یکی راه رفتن بیماران دچار استتتتروررتریت زانو ناشتتتتا تهاند . هدف این مطالعه تعیین تأثیر پروتکل تمریتی گیت به عقب بر پارامترهای فضتتایی- زمانی- مکانی راه رفتن بیماران دچار استتتروررتریت دا لی زانو است. مواد و روشها: این تحقیق نیمه تجربی با طرح پیشرزمون-پس رزمون در دو گروه کتترل )ستتال مرجع و بیمار شتتاهد( و یک گروه تجربی انجام شد . 21 مرد سال و 42 مرد مبتلا به ا ستروررتریت دا لی زانو با ا ستفاده از نمونه گیری هدفمتد و بر ا ساس شتتتا ل کل رن- لورنس انتخاب گردیدند. گروه تجربی شتتتش هفته پروتکل تمریتی گیت به عقب را انجام دادند. برای ارزیا بی سه بعدی متغیرهای فضایی - زمانی- مکانی راه رفتن از سیست تحلیل حرکتی Vicon سری T استفاده گردید. دادهها توسط رزمون t زوجی و تحلیل واریانس یکراهه تجزیه و تحلیل شدند. یافتهها : پیش از اعمال پروتکل تمریتی، گروههای بیمار )کتترل و تجربی( زمان گام طولانیتر ) 050 / 0 = p و 045 / 0 = p( و سرعت راه رفتن رهستتهتری ) 013 / 0 = p و 016 / 0 = p ( در مقایسته با افراد ستال داشتتتد. ولیکن بعد از پروتکل تمریتی، زمان گام برداری گروه تجربی در مقایستته با افراد ستتال کاهش ) 376 / 0 = p ( و ستترعت نیز افزایش ) 093 / 0 = p ( یافت. گروه کتترل بیمار همچتان از زمان گام طولانیتر ) 045 / 0 = p ( و سرعت راه رفتن رهستهتری ) 016 / 0 = p ( در مقایسه با افراد سال بر وردار بودند. نتیجهگیری: پروتکل گیت به عقب بر روی زمان گام و سرعت بیماران مبتلا ا ستروررتر یت دا لی زانو اثر دا شت . به نظر میر سد کاهش زمان گام برداری و افزایش سرعت توانسته باشد باعث تغ ییر ال وی گام برداری و احتمالاً کاهش بار وارده بر زانو در بیماران استروررتریت زانو شده باشد.
|
|
پژوهشگران
|
علی جلالوند (نفر اول)، مهرداد عنبریان (نفر دوم)، بهزاد همدانی (نفر سوم)
|