مشخصات پژوهش

عنوان	تأثیر هیستومورفومتریک و هیستولوژیک شنای استقامتی بر بیضه ی موش های بالغ نر ویستار
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
کلیدواژه‌ها	شنای استقامتی، سیستم تولید مثل، ناباروی، هیستومورفومتری
چکیده	سابقه و هدف: فعالیت بدنی در کنار اثر مطلوب بر برخی سیستم های بدنی ممکن است با اختلال برخی دیگر همراه باشد. با وجود اینکه تمرین استقامتی «تمرین طلایی» برای سلامت عمومی به شمار می رود؛ اما براساس نتایج مطالعاتی این نوع تمرین می تواند با اختلال سیستم تولید مثل همراه باشد؛ هدف از مطالعه ی حاضر بررسی تأثیر شنای استقامتی بر شاخص های هیستومورفومتریک بیضه موش صحرایی نر بالغ ویستار (موش) بود. مواد و روش ها: برای این منظور 10 موش، تصادفی به 2 گروه شاهد (5=n) و شنای استقامتی (5=n) تقسیم شدند. موش های گروه آزمایش 6 هفته، هفته ای سه جلسه تحت شنای استقامتی 45 دقیقه ای قرار گرفتند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه شنا، موش ها به روش آسان کشی معدوم و برای بررسی پارامترهای هیستومورفومتریک به آزمایشگاه ارسال شد. داده ها با آزمون t مستقل در سطح آلفای 05/0 در محیط نرم افزار SPSS نسخه ی 24 تحلیل شد. یافته ها: بین گروها از نظر شاخص های تمایز لوله ای(TDI) (000/0=p )، ضریب تجمعی (RI)(000/0=p)، شاخص اسپرمیوژنز(SI)(000/0=p )، تعداد سلول های سرتولی (02/0=p ) تفاوت معنی دار مشاهده شد؛ اما تفاوت از نظر شاخص های سلول های لیدیگ (44/0=p)، ضخامت کپسول بیضه (08/0=p)، قطر لوله ی اسپرم ساز(92/0=p)، ارتفاع اپی تلیوم لوله ی اسپرم ساز(12/0=p)، تعداد لوله های اسپرم ساز (55/0=p ) و قطر لومن داخلی لوله های اسپرم ساز (28/0=p ) معنی دار نبود. نمای هیستولوژیکی بیضه گروه شنا حاکی از اختلال شدید اسپرماتوژنز بود. نتیجه گیری: بنابراین، شنای استقامتی می تواند زمینه ساز اختلال سیستم تولید مثل و ناباروری باشد و با توجه به جایگاه فعالیت استقامتی در سلامت عمومی به ویژه سلامت قلبی-عروقی، برای پیشگیری از پیشامد چنین عارضه ای باید به فکر راه کارهای مکملی برای فعالیت استقامتی بود.
پژوهشگران	مهدی اسدی (نفر اول)، محمد رحمانی (نفر دوم)، اسمعیل نصیری (نفر سوم)، علی کلانتری حصاری (نفر چهارم)، میلاد خسروی صدر (نفر پنجم)، مهدی عزتی فر (نفر ششم به بعد)