|
چکیده
|
از جمله مسائلی که در دهه های اخیر مورد توجه پژوهشگران و متخصصان و صاحب نظران حوزه روان شناسی و تعلیم و تربیت قرار گرفته است بحث اختلالات ویژه-ی یادگیری می باشد. اختلال های یادگیری خاص ، یکی ازپیچیدهترین اختلال هایی است که به حوزه روان شناسی و آموزش کودکان استثنایی معرفی شده است. طبق راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی، اصطلاح اختلال یادگیری خاص برای پوشش دادن اختلال هایی استفاده می شود که هر کدام یکی از عملکردهای افراد در آزمون های استاندارد شده را تحت تأثیر قرار می دهد؛ مثل خواندن، نوشتن و ریاضیات. دانش آموزان مبتلا به این اختلال بسیار کمتر از آن چه از سن و سطح هوشی آنها انتظار می رود، موفق می شوند. افراد مبتلا به اختلال های یادگیری در تنظیم اطلاعات، ادراک دیداری و شنیداری، حافظه و توجه نقص دارند (گنجی، 1392). متخصصان آموزشی با بسیاری از کودکان روبرو می شوند که دچار اختلالات ویژه ی یادگیری هستند ولی علم پزشکی هیچ گونه علامتی از نابهنجاری های عصبی یا ضایعات مغزی در آنان نمی یابد؛ در حالی که کودکان دیگری هستند که دچار ضایعات مشخص شده مغزی اند، اما هیچ گونه اشکالی در یادگیری ندارند. اکنون لقب نارسایی ها یا اختلالات ویژه در یادگیری را برای این گونه کودکان که با وجود هوش بهنجار در یک یا چند زمینه مانند: خواندن، نوشتن، سخن گفتن، فهم ریاضیات و غیره دچار نارسایی در یادگیری هستند، به کار می برند (سیف نراقی و نادری، 1395).
|