|
چکیده
|
اصل پنجاه قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، حفاظت از محیط زیست را وظیفه ای عمومی تلقی کرده و فعالیت های اقتصادی را که باعث آلودگی محیط زیست می شود، ممنوع اعلام کرده است. بر همین مبنا، قانون مجازات نیز ماده 688 را به این امر اختصاص داده است. با بررسی نوشته های بر جای مانده از بوعلی سینا به این نتیجه دست می یابیم که توجه به محیط زیست از دیدگاه ایشان مورد غفلت قرار نگرفته است. موهبتی که خداوند متعال در اختیار انسان قرار داده است تا بتواند نیازمندی های خود را به وسیله آن مرتفع سازد. آیات متعددی در قرآن وجود دارند که بر حمایت از محیط زیست تأکید ورزیده اند؛ به گونه ای که می توان ادعا کرد آن چه که امروزه جوامع بشری برای حفظ محیط زیست به دنبال آن هستند قرن ها قبل در قرآن کریم و نیز سخنان بوعلی سینا به عنوان یک اندیشمند مسلمان به صورت یک ارزش ذاتی مطرح شده است. اما مقایسه قانون مجازات اسلامی با قرآن کریم و دیدگاه بوعلی سینا در زمینه برخی مصادیق محیط زیست که در مقاله حاضر به شیوه تحلیلی توصیفی مورد بررسی قرار گرفته، بیانگر این نکته است که قانون گذار ایران نتوانسته است در برابر رفتارهای مجرمانه نسبت به این دسته از مصادیق مقررات مناسبی وضع نماید. این در حالی است که نابودی محیط زیست را می توان معادل با نابودی افراد جامعه تلقی نمود. به همین دلیل ضرورت ایجاب می کند قانون مجازات ایران در این زمینه اصلاح شود.
|