|
عنوان
|
اثر 12 هفته تمرین هوازی و مقاومتی و یک دوره بی تمرینی پس از آن، بر سطوح سرمی آیریزین و بتاتروفین در موش-های صحرایی چاق دیابتی
|
|
نوع پژوهش
|
پایان نامه
|
|
کلیدواژه‌ها
|
تمرین هوازی، تمرین مقاومتی، بی تمرینی، آیریزین، بتاتروفین، رتهای دیابتی نوع 2
|
|
چکیده
|
مقدمه و هدف: آیریزین با ایجاد اثر محافظتی بر روی ترشح سلولهای بتای پانکراسی و بتاتروفین با تاثیر بر مقاومت انسولینی سبب بهبود کنترل متابولیکی می-گردند. بنابراین اهداف این مطالعه، بررسی اثرات غذای پرچرب و القای دیابت، تمرین هوازی، تمرین مقاومتی و یک دوره بی تمرینی بر روی سطوح سرمی آیریزین، بتاتروفین و برخی پارامترهای متابولیکی می باشد. مواد و روشها: موش های صحرایی نر ویستار در شش گروه قرار گرفتند: کنترل سالم (NDC)، تمرین هوازی سالم (NDA)، تمرین مقاومتی سالم (NDR)، کنترل دیابتی (HFDC)، تمرین هوازی دیابتی (HFDA)، تمرین مقاومتی دیابتی(HFDR). پس از 12 هفته، گروههای تمرین چهار هفته بی تمرین ماندند. سطوح سرمی آیریزین، بتاتروفین و برخی پارامترهای متابولیکی به روش الایزای ساندویچی در مراحل مختلف اندازه گیری شد. سپس، داده ها با استفاده از آزمون تحلیل -واریانس با اندازه گیریهای تکراری دو راهه و آزمون تعقیبی LSD مورد آنالیز قرار گرفت. یافته ها: تفاوت معنی داری در سطح بتاتروفین بین گروه های سالم و دیابتی دیده شد. 12 هفته تمرینات ورزشی، سطح آیریزین را در رتهای دیابتی افزایش داد. تمرین مقاومتی، سطح بتاتروفین را در گروه HFDR کاهش داد اما پس از تمرینات هوازی تغییر معنی داری در سطح بتاتروفین در گروه HFDA مشاهده نگردید. همبستگی مثبت و معنی داری بین سطح سرمی آیریزین و بتاتروفین با وزن بدن، انسولین، شاخص مقاومت انسولینی مشاهده شد و هر دو آنها همبستگی منفی معنی داری با گلوکز، شاخص حساسیت انسولینی، LDL-C و TC داشتند (P<0.05). نتیجه گیری: سطح آیریزین با پیشرفت چاقی و T2DM افزایش می یابد. به نظر می رسد تمرینات ورزشی با بهبود اختلالات متابولیکی میزان افزایش آیریزین را تقلیل می دهند. همچنین، دوره کوتاه بی تمرینی سبب از دست رفتن بیشتر بهبودهای متابولیکی حاصل از تمرینات مقاومتی (نه هوازی) می شود.
|
|
پژوهشگران
|
علی حیدریان پور (استاد راهنما)، حسن توسلی (دانشجو)، مهدی هدایتی (استاد مشاور)
|