مشخصات پژوهش

صفحه نخست /بررسی روند تغییرات بروز ...
عنوان بررسی روند تغییرات بروز بروسلوزیس در ایران از سال 1394-1388 و پیش بینی نقاط پر خطر تا سال 1400
نوع پژوهش مقاله ارائه شده کنفرانسی
کلیدواژه‌ها بروسلوزیس، بروز، ایران.
چکیده مقدمه و هدف: بروسلوزیس بیماری منتقله از دام به انسان (Anthropozoonosis) و بومی کشور است که در دامها باعث سقط و در انسان، طیف گسترده ای از نشانه های بالینی متفاوت و نهایتا خسارات بهداشتی-اقتصادی قابل توجهی را موجب می شود. هدف از این مطالعه بررسی روند بروز بروسلوزیس انسانی بر اساس گزارش های کشوری از سال 1394-1388 و پیش بینی این روند در سالهای آتی بوده است. روش کار: داده ها از مرکز مدیریت بیماریهای وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، به تفکیک استانهای مختلف از سال 1388 تا 1394 اخذ و مقایسه میزان بروز و روند تغییرات آن در کشور و هر یک از استانها انجام شده است. نتایج: کمترین و بیشترین متوسط بروز سالیانه در سالهای مورد نظر به ترتیب مربوط به هرمزگان (58/1 در صد هزار) و لرستان (87/62) بوده است. شش استان هرمزگان (58/1)، تهران (19/2)، گیلان (49/2)، بوشهر (77/2)، البرز (77/3)، سیستان و بلوچستان (90/4) کمترین و پنج استان آذربایجان غربی (29/43)، کرمانشاه (48/47)، کردستان (85/50)، همدان (03/60) و لرستان (88/62) بیشترین بروز را داشته اند. بروز کشوری بیماری از سال 88 تا 94 رو به افزایش (به ترتیب 61/17، 52/16، 95/16، 11/21، 83/24، 94/25 و 64/25) بوده است. هر چند سه استان کردستان، همدان و لرستان استانهایی دارای بالاترین میزان بروز در هفت سال مورد مطالعه بوده اند ولی روند افزایش بروز در کردستان بیشترین گرادیان افزایشی (به ترتیب 25/28، 78/24، 88/35، 66/50، 46/64، 94/103و 19/103) را به خود اختصاص داده است. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه، میزان کلی بروز بیماری در کشور افزایش یافته است ولی تغییر چشمگیری در روند بروز بیماری بروسلوزیس انسانی و جا بجا شدن رتبه استانها اتفاق نیفتاده است. در مورد استانهایی همچون کردستان، لرستان و همدان میزان بروز همچنان گرادیان افزایش خود را نشان می دهد. با توجه به این نکات و Anthropozoonosis بودن بیماری، پیش بینی می شود لااقل تا سال 1400 نیز این وضعیت مستقر خواهد بود. لذا همراه با آموزش های بهداشتی لازم، اهتمام به غربالگری، کنترل و پیشگیری فعال بیماری در احشام بیش از پیش ضروری به نظر می رسد.
پژوهشگران علی صادقی نسب (نفر اول)، بشری زارعی (نفر دوم)، قباد مرادی (نفر سوم)، ابراهیم قادری (نفر چهارم)