مشخصات پژوهش

عنوان	نانوکریستال سلولز: ویژگی ها و روش های تولید
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
کلیدواژه‌ها	نانوکریستال سلولز، نانوکامپوزیت، نانورشته سلولز
چکیده	در طی سال های اخیر، افزایش آلودگی های زیست محیطی، ناشی از پلاستیک های سنتزی مشتق شده از ترکیبات نفتی، توجه محققان را به یافتن جایگزین مناسبی برای این نوع پلیمرها معطوف ساخته است. پلیمرهای زیست تخریب پذیر با منشأ کشاورزی که عمدتاً شامل پلی ساکاریدها و پروتئین ها می باشند، جایگزینی مناسب برای پلاستیک های سنتزی به حساب می آیند. با این وجود، خواص مکانیکی ضعیف تر و نفوذپذیری بالاتر نسبت به بخار آب، مهمترین معایب این فیلم ها به حساب می آید که استفاده از آنها را برای کاربردهای مختلف محدود می سازد. در طی سال های اخیر تحقیقات گسترده ای به منظور بهبود خواص فیلم های حاصل از پلیمرهای زیستی صورت گرفته است. یکی از مهمترین راه های بهبود ویژگی های پلیمرهای زیستی اختلاط آنها با مواد پرکننده و تولید کامپوزیت ها می باشد. نانوکریستال سلولز بدلیل زیست تخریب پذیری، فراوانی در طبیعت، تجدید پذیری، دانسیته پائین(تقریبا 5/1 g/cm3)، قیمت پائین، دارا بودن سطح مخصوص بالا و ویژگی های مکانیکی مطلوب (قدرت و استحکام بالا)، به عنوان تقویت کننده ماتریکس های پلیمری مورد توجه زیادی قرار دارد. نانوکریستال سلولز عموماً توسط روش های مختلف فیزیکی، مانند تیمار برشی، فشار بالای هموژنایزر یا پالایش تحت فشار بالا، تیمار های شیمیایی مانند، هیدرولیز اسیدی و یا تیمارهای بیولوژیکی مانند، هیدرلیز آنزیمی و روش های سنتزی، از منابع سلولزی، بدست می آید. در میان همه روش های آماده سازی، هیدرولیز اسیدی با اسید هیدروکلریک یا اسید سولفوریک، روش معمول تهیه نانوکریستال های سلولز بوده که در این عمل مناطق آمورف از مولکول سلولز حذف می شود. در این مقاله مروری، ویژگی های نانوکریستال سلولز و روش تهیه آن از منابع سلولزی مورد بررسی قرار گرفته است.
پژوهشگران	بابک قنبرزاده (نفر اول)، نوشین نوشیروانی (نفر دوم)