|
عنوان
|
بررسی زهد در دوبیتیهای باباطاهر همدانی
|
|
نوع پژوهش
|
مقاله ارائه شده کنفرانسی
|
|
کلیدواژه‌ها
|
زهد، بیاعتباری دنیا، مرگاندیشی، آخرت، قناعت، باباطاهر.
|
|
چکیده
|
یکی از اصطلاحات مشترک بین شریعت و طریقت، اصطلاح زهد است که به معنی رویگردانی و اعراض از دنیا به قصد پرداختن به آخرت و دل بستن به معبود و مقصود نهایی میباشد. سخن گقتن از زهد، سنّتی دیرپا در ادب پارسی بهویژه در شعر تعلیمی و عرفانی است. یکی از شاعرانی که در شعرش به زهد تمایل نشان داده و در باب عناصر آن سخن گفته، باباطاهر همدانی است. با توجه به این که رگههایی از عرفان در شعر باباطاهر قابل ردیابی است، در این پژوهش بر آن شدیم تا میزان توجه این شاعر به مقوله زهد را مورد کنکاش قرار دهیم. در پایان، این نتیجه حاصل شد که نکوهش دنیا و بیان بیوفایی و بیاعتباریش و توجه داشتن به آخرت و مرگ، از مهمترین عناصر تشکیلدهنده زهد در دوبیتیهای این شاعر همدانی است.
|
|
پژوهشگران
|
کمال رضایی شعبان (نفر اول)، مهدی شریفیان (نفر دوم)
|