مشخصات پژوهش

عنوان	اثر محلول پاشی نیترات پتاسیم و نیترات کلسیم بر تحمل به خشکی انار رقم ملس ساوه
نوع پژوهش	پایان نامه
کلیدواژه‌ها	آنتی اکسیدان، تنظیم کننده های اسمزی، فلورسانس کلروفیل، محتوی نسبی آب، نشت یونی
چکیده	این تحقیق به منظور بررسی اثر محلول پاشی نیترات پتاسیم و نیترات کلسیم بر رشد و خصوصیات فیزیولوژیکی، بیوشیمیایی و فعالیت برخی آنزیم های آنتی اکسیدان در نهال های دوساله انار (Punica granatum L.) رقم ملس ساوه تحت تنش خشکی صورت گرفت. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی با هشت تیمار و سه تکرار انجام شد. تیمارها شامل عدم تنش (80 درصد آب قابل دسترس خاک) و تنش خشکی (40درصد آب قابل دسترس خاک) به اضافه محلول پاشی با آب مقطر و یاسطوح نیم، یک و دو درصد نیترات پتاسیم یا نیترات کلسیم بود. تنش خشکی محتوی نسبی آب، کارایی فتوشیمیایی فتوسیستم II، غلظت رنگیزه های فتوسنتزی و رشد اندام هوایی و ریشه نهال های انار را کاهش داد در حالی که غلظت کربوهیدات های محلول، پرولین، پروتئین محلول، فنل کل و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان را افزایش داد. محلول پاشی نیترات پتاسیم و نیترات کلسیم به ویژه با غلظت یک درصد در گیاهان تحت تنش خشکی باعث حفظ محتوی نسبی آب، غلظت رنگیزه های فتوسنتزی، عملکرد فتوشیمیایی فتوسیستم II و رشد نهال ها شد. همچنین محلولپاشی این دو ترکیب باعث افزایش پروتئین و کربوهیدرات های محلول و کاهش پرولین برگ در شرایط تنش شد. غلظت فنل کل در برگ گیاهان تحت تنش با تغذیه با نیترات کلسیم افزایش و با نیترات پتاسیم کاهش یافت. محلولپاشی نیترات پتاسیم تاثیر بیشتری بر افزایش غلظت کربوهیدرات های محلول، پروتئین های محلول کل و فعالیت آنزیم های کاتالاز، گایاکول پراکسیداز و آسکوربات پروکسیداز در مقایسه با نیترات کلسیم داشت وتغذیه نیترات کلسیم تاثیر بیشتری بر افزایش پرولین و فنل کل برگ داشت. محلولپاشی با نیترات کلسیم و نیترات پتاسیم با غلظت یک درصد بدون اختلاف معنی دار با هم، باعث بیشترین کاهش در پراکسیداسیون چربی ها و نشت یونی غشاء سلولی شد. تغذیه با نیترات کلسیم عمدتاً با افزایش ارتفاع نهال و رشد اندام هوایی و تغذیه نیترات پتاسیم با تاثیر بیشتر بر وزن ریشه به رشد بهتر نهال ها در شرایط تنش خشکی کمک کردند. نتایج این پژوهش نشان داد که تغذیه برگی پتاسیم و کلسیم به ویژه با غلظت یک درصد، ضمن افزایش میزان تنظیم کننده های اسمزی و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان باعث استحکام بیشتر دیواره سلولی، کاهش پراکسیداسیون چربی های غشاء و نشت یونی بافت ها در شرایط کم آبی شده و به افزایش محتوای آب و رشد گیاهان تحت تنش کمک کرد.
پژوهشگران	احمد ارشادی (استاد راهنما)، حامد کیان فرد (دانشجو)