|
عنوان
|
از اراده تا آینده: دستوری شدگی زمان آینده در زبان فارسی
|
|
نوع پژوهش
|
مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
|
|
کلیدواژه‌ها
|
زمان آینده، وجهیت اراده، معین شدگی، خاص شدگی
|
|
چکیده
|
با آنکه مفهوم زمان آینده مفهوم جدیدی در حوزه ی شناخت بشر نیست، اما رمزگذاری مستقل آن در بسیاری از زبانهای دنیا پدیدهای متأخر است . بررسی ردهشناختی بازنمایی این مفهوم حاکی از این حقیقت است که ابزارهای واژگانی به صورت بالقوه، توانایی رمزگذاری رویدادهای زمان آینده را « اراده » و « طلب » بیان دارند. این مهم از آنجا ناشی میشود که طبیعت مفهوم طلب و اراده، وقوع گزاره را در زمانی فرا روی زمان گفتار رقم میزند. در این مختصر بر آنیم تا در چارچوب ازفعلی واژگانیبه فعل « خواستن » دستوریشدگی، به کاوش در سیر تحول فعل « آینده » و سپس به فعلی معین با معنای دستوریزمان « اراده » معین وجهی با معنای کاربرد فعل « خاصشدگیِ » بپردازیم. دادههای این پژوهش، حاکی از آن است که پیدایش ،« آیندهی برنامهریزی شده » در بیان حتمیت وقوع رویداد در « خواستن » را در فارسی امروزبه ارمغان آورده است . این « آینده » نشانهی تحلیلی مستقلزمان به طور همزمان و با یک ،« خواستن » درحالی است که در قرون اولیهی هجری فعل صورت زبانی بازنمایی هردو مفهوم وجهیت اراده و زمان آینده را بر عهده داشته - به عنوان « خواستن » است. از اینرو میتوان گفت که در مسیر معینشدگیِ فعل قابل « آینده » به زمان « اراده » نشانهی آینده، رخداد تغییری مفهومی از وجهیت مشاهده است.
|
|
پژوهشگران
|
شادی داوری (نفر اول)، مهرداد نغزگوی کهن (نفر دوم)
|