|
عنوان
|
غفلت از فطرت و ذات انسانی عامل انحطاط انسان امروز
|
|
نوع پژوهش
|
مقاله ارائه شده کنفرانسی
|
|
کلیدواژه‌ها
|
فطرت ، قرآن ، فلسفه ، انسانشناسی
|
|
چکیده
|
یکی از مفاهیم کلیدی در انسان شناسی اسلامی، مفهوم «فطرت» است که در رشته های مختلف علوم انسانی مطرح و به مناسبتهای مختلف از آن یاد می شود. فطرت نحوه وجود انسان است و با شدت و ضعف وجود، شدید و ضعیف می شود ،دارای فعلیت است و امری نوعی است که در همه انسان ها وجود دارد .گرایشهای فطری در برخی افراد قوی و در برخی ضعیف است . مراد از فطریات یک سلسه امور روانی خدادادی است که در میان همه آدمیان مشترک است و هر یک از آن ها اقتضائاتی خاص دارد نکته قابل تامل آن است که امور فطری به یک اندازه در افراد، بیدار و شکوفا نمی گردد، به همین دلیل نمی توان سهم مشخص و ثابت و یکسانی را برای عامل فطرت در عرض سایر عوامل در نظر گرفت . آن دسته از انسان ها که فطرت الهی و اخلاقی آنها شکوفاتر گشته و در معرض خطرات کمتری در زندگی ، هستند. آنان که در اثر عوامل مختلف جنبه های حیوانی خود را تقویت کرده اند شعله فطرتشان، فرو کش کرده و نقش ضعیف تری ایفا می کند .فطرت یک سویه و فقط در جهت کمال است;به همین دلیل صفات خوب را به فطرت نسبت می دهند . در قرآن کریم به مسأله فطرت توجه بسیار شده است و مفسرین قرآنی عمومیت خطابات قرآنی را دلیلی بر وجود فطرت انسانی دانسته اند . غفلت از فطرت و ذات انسانی از خطرات زندگی عاری از فلسفه است . مقاله حاضر ضمن بررسی فطرت و عوامل شگوفایی و موانع رشد آن ، به ترسیم زندگی بر اساس فطرت انسانی می پردازد .
|
|
پژوهشگران
|
فرشته ندری ابیانه (نفر اول)، محمد ابراهیم ترکمانی (نفر دوم)
|