|
چکیده
|
گاهی پیدایش یک تصحیف ساده در متون ادب فارسی، سبب می شود مصحح و شارحِ متن، تفسیری درازدامن برای یک واژه یا ترکیبِ غریب بیاورد که در بسیاری موارد، حتّی نمی توان یک نمونه و شاهد از سایر متون برای آن پیدا کرد. البته، گاهی مصحح و شارح متن به سبب احترام به ثبت نسخه ها و نیز اصلِ امانت داری، کمتر حاضر میشود در این موارد به تصحیح قیاسی دست بزند. در این مقاله به دو مورد تصحیف در دیوان عثمان مختاری و مسعود سعد سلمان پرداخته شده و تلاش شده بر اساس شواهد متعدد از متون گونه گون، صورت اصلی ابیات، نمایانده شود.
|