مشخصات پژوهش

عنوان	سنجش شاخص های کارایی عضلانی و انباشت سطح لاکتات هنگام ارگومتری زیر بیشینه به دو روش رکاب زنی در دوچرخه سواران جاده
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
کلیدواژه‌ها	کارایی عضلانی، الگوی پدال زنی، دوچرخه سواران جاده
چکیده	هدف از انجام این پژوهش، مقایسه دو الگوی متفاوت رکاب زدن (فشار و فشار+ کشش) روی شاخص خستگی و کارایی عضلانی دوچرخه سواران جاده بود. 10 دوچرخه سوار آماتور با میانگین سنی 4/2± 7/27 سال، وزن 5/7 ± 5/70 کیلوگرم ، قد 8/3± 6/170سانتی متر و سابقه فعالیت دوچرخه سواری0 /3± 5/6 سال به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. پروتکل ارگومتری زیر بیشینه در دو جلسه مجزا، نوبت اول با روش پدال زنی (فقط فشار) و در جلسه دوم با فاصله زمانی یک هفته به شیوه (فشار+کشش) با میانگین شدت کار ارگومتری 80 درصد حداکثر ضربان قلب وآهنگ پدالزنی60 دور در دقیقه اجرا گردید. کارایی عضلانی، شاخص های آمادگی هوازی، تغییرات غلظت لاکتات خون (جنبه های فیزیو متابولیک) و خستگی ارادی (آنالوگ بصری و احساس درک فشار کار) در پایان هر دو شیوه رکاب زنی اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از روش های آماری ویلکاکسون و T همبسته تحلیل شد. تفاوت معناداری در مؤلفه های فیزیو متابولیک به دو روش رکاب زنی فشار و ( فشار+ کشش) مشاهده نشد. در این پژوهش، بدون در دست داشتن پیشینه علمی مشابه داخلی، تاثیر هر دو الگوی پدال زنی هنگام ارگومتری در اندازه کارایی مکانیکی عضلات فعال پاها یکسان بوده و این امکان هست که پارامترهای غیر فیزیولوژیک مانند عوامل بیومکانیک (کینماتیک) در تغییر پروفایل عملکرد عضلات فعال هنگام الگوی پدال زنی دوچرخه سواران جاده نقش ایفا نمایند.
پژوهشگران	فرزاد ناظم (نفر اول)، معصومه قلی پور (نفر دوم)، مهرداد عنبریان (نفر سوم)، مجید جلیلی (نفر چهارم)