مشخصات پژوهش

عنوان	اثر متیل جاسمونات بر تحمل به سرما ی گل های سیب رقم گلدن دلیشز
نوع پژوهش	پایان نامه
کلیدواژه‌ها	سرمازد گی، فعالیت آنزیمی، نشت یونی، تنظیم کننده اسمزی
چکیده	این پژوهش به منظور بررسی تأثیر متیل جاسمونات بر افزایش تحمل به سرمای گل های سیب رقم گلدن دلیشز در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار انجام شد. متیل جاسمونات در چهار غلظت صفر (شاهد)، 50، 100 و 200 میکرومولار تهیه شده و محلول پاشی شاخه های با شرایط رشد و گلدهی مشابه در مرحله نوک صورتی و در یک نوبت صبح انجام شد. نمونه برداری گل ها طی دو مرحله ) سه روز بعد از محلول پاشی و یک هفته بعد از محلول پاشی( انجام گرفت. در هر مرحله از هر واحد آزمایشی تعداد 100 عدد گل جدا و غلظت کربوهیدرات های محلول، پروتئین های محلول، پرولین، پراکسیداسیون لیپید های غشاء، پراکسید هیدروژن و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی (کاتالاز، گایاکول پراکسیداز و آسکوربات پراکسیداز) و محتوای نسبی آب آن ها سنجیده شد. نمونه هایی از گلبرگ، کاسبرگ، پرچم، مادگی و دمگل گل های تیمار شده به مدت دو ساعت تحت تنش سرما صفر، 2- و 4- درجه سانتی گراد قرار گرفتند و سپس درصد نشت یونی نمونه ها اندازه گیری شد. همچنین نمونه هایی از گل های تیمار شده، برای سنجش درصد خسارت ظاهری به مدت دو ساعت تحت تیمار های دمایی صفر، 2- و 4- درجه سانتی گراد قرار گرفتند. متیل جاسمونات به ویژه با غلظت 100 میکرومولار باعث افزایش غلظت پرولین، پراکسید هیدروژن و افزایش فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی: کاتالاز، گایاکول پراکسیداز و آسکوربات پراکسیداز و کاهش شدت پراکسیداسیون لیپید های غشاء و محتوای نسبی آب در مرحله اول اندازه گیری شد. در مرحله دوم اندازه گیری کاربرد متیل جاسمونات تأثیر معنی داری بر غلظت پرولین، پروتئین های محلول و محتوای نسبی آب نداشت ولی فعالیت آنزیم ها در این مرحله نیز تحت تأثیر این ترکیب افزایش یافته و پراکسیداسیون لیپید های غشاء، درصد نشت یونی و خسارت ظاهری بافت ها کمتر از گیاهان شاهد بود. بر اساس نتایج به دست آمده غلظت 100 میکرومولار متیل جاسمونات در مرحله اول اندازه-گیری و غلظت های 100 و 200 میکرومولار متیل جاسمونات در مرحله دوم اندازه گیری بیشترین تأثیر مثبت را بر تحمل به سرمای گل های سیب داشتند. به نظر می رسد که متیل جاسمونات از طریق افزایش غلظت تنظیم کننده های اسمزی و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان باعث کاهش گونه های واکنشگر اکسیژن و به تبع آن پراکسیداسیون لیپید ها شده و به سلامت غشاء-های سلولی کمک کرده است
پژوهشگران	احمد ارشادی (استاد راهنما)، خدیجه طاهرپور (دانشجو)