عنوان	هماهنگی زبان نهج البلاغه با زبان قرآن
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
کلیدواژه‌ها	زبان قرآن، زبان نهج البلاغه، تمثیل، هدایت، عرف عام و عرف خاص
چکیده	مبحث زبان قرآن به معنای اصطلاحی آن که به ماهیت و چگونگی سخن خدا با انسان مربوط می شود در دهه های اخیر در سطح وسیع و گسترده ای در عرصه قرآن پژوهی مورد توجه قرار گرفته است، این مساله از حمله مباحث فسلفه ی دین است که علاوه بر اهمیتی که در عرصه معرفت شناسی دارد از مهم ترین مبانی تفسیر قرآن به شمار می آید. در این میان نهج البلاغه نیز که کتاب تفسیر و تحلیل آیات الهی است از معتبرترین متون دینی است که همواره چون خورشید در طول قرون و اعصار بر افهام و قلوب تشنگان وادی حقیقت، تابیده است، از این روی آشنایی با زبان نهج البلاغه به دلیل قرابت و شباهت بسیاری که با زبان قرآن دارد می تواند در تبیین و روشنگری زبان دین تا حد زیادی مفید و موثر باشد، این نوشتار بر آن است تا وجوه مشترک زبان را در این دو متن مورد توجه قرار دهد، زبان واقعیت، زبان عرف عام و عرف خاص، همچنین زبان فطرت و عقل و به کار بردن زبان تمثیل و موعظه از جمله شباهت های زبانی است که این مقاله بدان پرداخته است.
پژوهشگران	سیدجواد فاضلیان (نفر اول)