|
عنوان
|
بررسی تحلیلی رابطه ورشکستگی و داوری
|
|
نوع پژوهش
|
پایان نامه
|
|
کلیدواژه‌ها
|
ورشکستگی، داوری، دعاوی غیر قابل ارجاع به داوری، داوری پذیری دعوای ورشکستگی
|
|
چکیده
|
چکیده: داوری به عنوان یک شیوه حل و فصل اختلافات از گذشته تا به امروز وجود داشته است و در مسایل مختلف حقوق خصوصی جز در مواردی که قانون استثنا کرده باشد، به کار میرود. این نوع از حل و فصل دعاوی نسبت به دادرسیهای قضایی مزایایی بیشتری دارد ازجمله این که داوران منتخب طرفین اختلاف بوده و از تخصص بیشتری برخوردارند. تشریفات دادرسی در داوری لازم الاجرا نیست بنابراین اطاله دادرسی تا حد امکان کاهش می یابد. با این حال برخی موضوعات به دلیل حساسیت و اهمیت در نظر قانونگذار داوری پذیر نیستند. از جمله مسائلی که قانون آن را داوری پذیر نمیداند، دعوای ورشکستگی است. با توجه به توسعه تجارت و رشد اقتصادی، ایجاد مقررات کارآمد در زمینه تجارت که جزء لاینفک زندگی اجتماعی و اقتصادی است که متاسفانه کمتر به آن توجه شده- است. حتی تفکیکی در قانون آیین دادرسی ایران بین صدور حکم ورشکستگی و سایر مسائل ناشی از آن صورت نگرفته است. در این پایان نامه پس از بیان کلیاتی درخصوص داوری و ورشکستگی، معیارهای قابلیت یا عدم قابلیت داوری معرفی می گردد و در نهایات با تفکیک دعوای اصل ورشکستگی و دعاوی ناشی از آن به این نتیجه می رسیم که آنچه در قانون آیین دادرسی مدنی تحت عنوان داوری آمده است، زیرمجموعه ای از آیین صلح و سازش بوده، پس هنگامی که مدیر تصفیه اختیار صلح دارد به همان اندازه قادر به ارجاع دعاوی حاصله از ورشکستگی به داوری نیز خواهد بود
|
|
پژوهشگران
|
فیض الله جعفری (استاد راهنما)، هانیه حکمی صفت (دانشجو)
|