آمیزش موسیقی و شعر، اغلب راه بالندگی این دو هنر را به ژر فاندیشی و نازک احساسی شاعرانه م یگشاید. در دورۀ عباسی که هنر، تمدن و فرهنگ ایران ساسانی در ارکان جامعه ب هشدت نفوذ کرده بود، موسیقی ب هعنوان یکی از نمادهای تمدن ساسانی جایگاه ارزنده ای یافت و شاعران دورۀ عباسی با ب هکارگیری ابزار موسیقی، تصاویر زیبایی آفریدند. در این میان، شاعری چون ابونواس در تصویرآفرینی شاعرانه با سازهای موسیقی بسیار توانمند بوده است. وی سازهای موسیقی را با احساس انسانی درمی آمیزد و آن را نه سیمی خشک، یا چوب ی ب یروح، بلکه نوایی پرسوز و گداز و نغم های لذت آفرین می داند که از جانِ آدمی برم یخیزد. وی در اشعار خود به ذکر اسامی برخی از این سازها می پردازد که عود، نی، چنگ، دف، طنبور و مزمار از مهم ترینِ آن ها هستند. واژ
