در عصر داناییمحوری، دانش به منبع استراتژیک بسیاری از سازمانها تبدیل شده است. آنچه امروزه سازمانها را در صحنهی اقتصاد، رقابتپذیر میکند ادارهی اثربخش دانش و نیز تأکید مستمر به عوامل مؤثر بر داراییهای دانشی نظیر سرمایه اجتماعی است. سازمانها باید بتوانند دانش مورد نیاز برای نوآوری در محصولات خود و بهبود فرآیندهایشان را کسب نمایند، میان کارکنانشان نشر دهند و در تمامی فعالیتهای روزانه خود بکار گیرند. بدینجهت، مدیریت دانش به عنوان ابزاری استراتژیک جهت پیشبرد منافع سازمان و موقعیت آن در عرصه رقابت ضرورت یافته است. به عبارت دیگر بدون توجه به اصل مدیریت دانش و شناخت سازمان نسبت به آن نمیتوان از آن در سازمان بهره گرفت. هدف پژوهش حاضر، ارائه مدل مفهومی استقرار مدیریت دانش بر اساس سرمایه اجتماعی سازمانی است که به شیوه توصیفی و از نوع مطالعات کتابخانهای نگارش یافته است. در این راستا مطالعات و منابع داخلی و خارجی مرتبط با هدف پژوهش گردآوری شده و به شیوه کیفی به ارائه یافتههای پژوهش پرداخته شده است. نتایج اصلی پژوهش نشان میدهد: سرمایه اجتماعی میتواند کل فرآیند مدیریت دانش را ارتقا بخشد زیرا اقدامات جمعی را تسهیل میکند و میتواند جایگزین قراردادها، مشوقها و راهکارهای نظارتی رسمی شود که در سیستمها دارای سرمایه اجتماعی کم، بین اعضای سازمان ضروری است. لذا سرمایه اجتماعی موجب به اشتراک گذاشتن بهتر دانش، ابقا دانش سازمانی، ایجاد روابط مبتنی بر اعتماد و همکاری، روحیه تعاون، کمک به آموزش، افزایش فعالیت های مرتبط با ثبات سازمانی و درک مشترک می شود.
