توسعهی پایدار یعنی برآوردن نیازها و ارتقای کیفیت زندگی نسل حاضر بدون به خظر افتادن موقعیت نسل آینده و یکی از اهداف مهم در برنامههای توسعه اقتصادی، اجتماعی کشورهای مختلف و تابع عوامل متعدد اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و محیطی است که نظام آموزش عالی را میتوان یکی از عوامل اصلی در حل مسائل مربوط به آن دانست. آموزش عالی به عنوان نیروی محرکهی توسعهی پایدار و حرکت به سوی جامعهی دانشبنیان، دارای نقشی راهبردی و معرف نوع مهمی از سرمایهگذاری در منابع انسانی است که با فراهمآوری و ارتقای دانش، نگرش و مهارت مورد نیاز فراگیران، به توسعهی پایدار جامعه کمک میکند. بر این اساس، مؤسسات آموزش عالی به عنوان اصلیترین مراکز توسعهدهندهی شهروندان جهانی و حرفهای، در مسیر دستیابی به توسعهی پایدار مبتنی بر ملاحظات جهانی شدن نقش حساسی را برعهده دارند. توانایی نظام آموزش عالی در توسعهی پایدار هر جامعه منوط به پرورش شهروندان جهانی انعطافپذیر در مقابل تحولات، توانمند در یادگیری انعطافپذیر و مداوم، دارای دانش و مهارت در حیطههای خاص، آگاه از ویژگیها و مسائل فرهنگی، اجتماعی و محیط زیست و ارزشهای اخلاقی و معنوی و دارای روحیهی مشارکتجویانه و فعال است. مقاله حاضر که به شیوهی توصیفی تحلیلی نگاشته شده است، درصدد تبیین جایگاه نظام آموزش عالی در توسعهی پایدار جامعه می - - باشد. در این مقاله پس از تبیین مفهوم توسعه پایدار و دیدگاهها در خصوص آن، آموزش عالی و کارکردهای متناسب آن به بررسی جایگاه آموزش عالی در توسعهی پایدار جامعه پرداخته شده است.
