هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه رهبری استثماری با عملکرد نوآورانه بواسطه نقش میانجی پنهان سازی دانش بود. جامعه پژوهش را معلّمان ناحیه دو شیراز به تعداد 1945 نفر تشکیل می دادند، که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده و بر مبنای فرمول کوکران نمونه ای به حجم 319 معلّم از این جامعه انتخاب شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های رهبری استثماری اشمید و همکاران (2019)؛ پنهان سازی دانش کانلی و زویگ (2015) و عملکرد نوآورانه هوانگ و لی (2018) استفاده گردید که ضریب آلفای کرونباخ آنها به ترتیب: 97/0، 94/0 و 92/0 بدست آمد. روایی سازه پرسشنامه ها نیز به وسیله تحلیل عاملی تأییدی تعیین گردید. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری و به کمک دو نرم افزار Spss و lisrel انجام شد. یافته های پژوهش نشان داد که: رهبری استثماری رابطه منفی و معنادار با عملکرد نوآورانه در سطح 05/0 دارد؛ پنهان سازی دانش نیز رابطه منفی و معناداری با عملکرد نوآورانه در سطح 05/0 دارد؛ رهبری استثماری بواسطه نقش میانجی پنهان سازی دانش رابطه غیرمستقیم، منفی و معناداری با عملکرد نوآورانه دارد. در نهایت برای ارتقاء خلاقیّت و عملکرد نوآورانه، به مسئولان آموزش و پرورش پیشنهاد می شود با انجام مصاحبه دقیق و تخصصی و همچنین بررسی رزومه کاری افرادِ متقاضی مدیریّت مدارس، اطمینان حاصل کنند که برای مدارس مدیری انتخاب می شود که خصایص رهبری استثماری را نداشته باشد و مدیران مدارس نیز با برقرای ارتباطات باز و تعامل صمیمانه با معلّمان خود، احساس امنیّت برای به اشتراک گذاشتن دانش در آن ها ایجاد کنند.
