در راستای کاربرد مفاهیم توسعه پایدار در طراحی، امروزه ساختمانی که کمترین ناسازگاری را با محیط طبیعی پیرامون خود دارد، ساختمان پایدار نامیده می شود. هدف از این پژوهش ارائه کانسپت خانه ای در اقلیم کویر به منظور کاهش آسیب بر روی محیط، منابع انرژی و طبیعت است. بر مبنای فرضیه اصلی به کارگیری عناصر معماری بومی ایران در اقلیم کویری مانند کاهش سطوح خارجی در برابر تابش آفتاب، ایجاد سایه بان، بادگیر، حیاط مرکزی، انتخاب مصالح مناسب و عناصر طراحی پایدار منجر به دست یابی به سطح بالایی از آسایش فضای داخلی در بنا می شود. برای رسیدن به فرضیه مطرح شده ابتدا به مطالعه اقلیم کویری، ویژگی های آن و خانه های سنتی موجود در این مناطق که تاکنون به عنوان سازگارترین نوع معماری متناسب با ساختار منطقه شناخته شده است، پرداخته و در ادامه سعی در به کارگیری این اصول معماری سنتی در قالب فرمی مدرن با هدف استفاده هرچه بیشتر از انرژی های طبیعی منطقه جهت تامین نیازهای بومی شد.
