معنی واژگان و کلمات از دیرباز مورد توجه لغت شناسان قرار گرفته و کتاب‌های گوناگونی در این راستا تدوین شده است. این در حالی است که در قرون اخیر به دلیل اهتمام اندیشمندان و صاحب نظران علم زبان شناسی به چگونگی کاربرد واژگان در متون مختلف شاخه‌ای از این علم به مطالعه و بررسی معنی واژگان اختصاص یافته و علم معنی‌شناسی نامیده شده است. این علم خود دارای انواعی است که معنی‌شناسی تاریخی و معنی‌شناسی ساخت‌گرا از آن جمله است. معنی‌شناسی تاریخی به تبیین تحولات معنایی واژه و معنی‌شناسی ساخت‌گرا به بررسی حوزه معنایی و روابط مفهومی آن می‌پردازد. در پژوهش حاضر، این دو نوع معنی‌شناسی به عنوان چارچوب نظری برگزیده شده و معنی واژه «أخذ» و مشتقات آن در قرآن کریم بر اساس مبانی آنها بررسی گردیده است. این پژوهش که با هدف پی بردن به نحوه استعمال واژه مذکور در قرآن کریم و متون ادبی پیش از ظهور اسلام و با روش توصیفی-تحلیلی صورت گرفته، نتایجی را در بر داشته است که این نتایج بیانگر اصیل بودن واژه «أخذ» در زبان عربی و کاربرد آن در شعر جاهلی به معانی مختلفی مثل «کسب کردن»، «دستگیر کردن»، «عهد کردن»، «ربودن» و.... است در حالی که واژه مذکور پس از ظهور اسلام توسیع معنایی یافته و تحت تاثیر آموزه‌های شریعت اسلامی در معانی جدیدی به کار رفته است، ضمن اینکه برخی از روابط مفهومی مانند شمول معنایی، ترادف معنایی و تضاد معنایی سبب روشن شدن حوزه معنایی آن گردیده است.
