چکیده: زمان روایی یکی از مباحث مرتبط با علم روایت شناسی است که بر اساس نظریات نظریه پردازان این علم قابل تحلیل است."ژرار ژنت" فرانسوی از جمله آن نظریه پردازان است که با تأکید بر روابط زمان در متون روایی نظریه ای را درباره ی زمان روایی ارائه کرده است. سه مؤلفه ی نظم، بسامد و تداوم عناصر تشکیل دهنده نظریه ی او هستند که هر یک انواع و اجزاء خاصی دارند. نظریه ی او جامع ترین نظریه جهت نقد و تحلیل عنصر زمان در رمان های نویسندگان دوره ی معاصر است؛ از همین رو در پژوهش حاضر زمان روایی در رمان "واحه الغروب" اثر "بهاء طاهر" نویسنده معاصر مصری بر اساس نظریه "ژنت" تحلیل گردیده است. این پژوهش با هدف پی بردن به چگونگی کاربرد تکنیک های روایی و با روش توصیفی- تحلیلی صورت گرفته است. نتایج پژوهش بیانگر این است که؛ به دلیل نقل خاطرات شخصیت ها، گذشته نگری نسبت به آینده نگری در رمان بیشتر نمود یافته است ؛ این در حالی است که کاربرد فراوان مکث توصیفی سبب شتاب منفی آن گردیده و به علت جلوگیری از تکرار چند باره رخدادها بسامد بازگو نقش مؤثری در پیشبرد حوادث آن ایفا نموده است.
