کانون روایت، چشم مشاهده گری است که از منظر آن تمام یا بخشی از متن روائی دیده می شود و به دلیل ارتباط و قرابتی که با صدای راوی دارد، بسیار حائز اهمیت است. بررسی کانون روایت این امکان را به پژوهشگر ادبی می دهد تا از رویه و سطح داستانی به لایه های درونی و زیر ساخت متن پی ببرد. رمان الطنطوریه اثر ماندگار رضوی عاشور، به دلیل پیچیدگی و تکنیک های خاص روائی، گزینه ای مناسب برای مطالعات کانونی محسوب می شود. انتخاب کانون گر درونی که دارای دانش همسان با مخاطب است، وجود کانون های متغیر و متعدد از ویژگی بارز رمان الطنطوریه است. تنوع صدا در این داستان آن را به جهان واقعی تبدیل نموده است، که به خاطر دموکراسی حاکم بر آن، شخصیت ها آزادانه، جهان بینی و نگرش خود را بیان می دارند. افزون بر آن روشن شدن جنبه های ادراکی(زمانی-مکانی)، روانشناسی(شناختی-احساسی)و ایدئولوژیک شخصیت های داستان، شعاع اطلاعاتی مخاطب را در مورد نگرش رضوی عاشور افزایش می دهد. این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی به بررسی کانون روایت و وجوه مختلف آن، سعی در معرفی مهارت های روایتی رضوی عاشور دارد تا راز ماندگاری و راهکارهای تولید معنا در نزد وی روشن کند.
