سلسله اشکانی )از 248 پ.م آغاز و تا 224 م(، که قریب به پنج قرن بر ایران حاکم بوده، از سلسله های ایرانِ پیش از اسلام شناخته می شود. تفکری در باستان شناسی ایران شایع شده که پایه آن را باید در متون تاریخی جستجو کرد و اساس آن، این است که آثار اشکانی را ساسانیان از میان برد هاند. شیوع این تفکر در داخل و نگاه یونانی گرایی از خارج، تا سال ها موجب شد که به این دوران توجه کافی نشود. کمبود منابع تاریخی ملی و نگارش تاریخ اشکانی بر اساس متون یونانی و رومی، مشکلات اساسی در تاریخ و باستا نشناسی این دوران ایجاد کرد. با شروع بررسی های جدید از چند دهه پیش نگاه به این دوران تا حدودی عوض شد و این سلسله مقتدر ایرانی، که م یتوان آن را همپای امپراتوری بزرگ روم دانست و در چندین جنگ رقیب قدرتمند خود را شکست داده بود، از تاریکی بیرون آمد. در این مقاله در صددیم با توجه به این شرایط، اشکانیان و بررسی های باست ان شناختی در مورد آنان را از زوایای گوناگون شرح دهیم تا تصویر روشنی از باستان شناسی و نقش بررسی های باستا نشناختی در احیای هویت ملی، سیاسی و هنری حکومت اشکانی و سیر کلی این بررسی ها و زمین ههای ایجاد آنها به دست آید.
