هدف پژوهش حاضر آموزش و پرورش در ایران باستان با استناد به داده های باستان شناسی می باشد. آنچه از منابع صیح و قراین و شواهد بدست می آید، آن است که ایرانیان از دوران مادها داری خط و کتابت بوده و جای بسی شگفتی است که از 2500 سال قبل در زمان داریوش هخامنشی اموزش عالی و دانشکده هایی برای آموختن علوم نظری و عملی در ایران تاسیس گشته و تا زمان ساسانیان به چنان اعتلا و عظمتی رسید که صدها دانشمند و پژوهشگر برای آموزش و پرورش به آن روی آوردند. مطابق با مستندات موضوعی در این پژوهش، رویکرد پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی و ماهیت آن بنیادی است. . روش گردآوری اطلاعات در این پژوهش، کتابخانه ای با استفاده از منابع مختلف کتابی، مجله، کتب الکترونیک است. . یافته های این پژوهش نیز، بر مبنای فرضیه این پژوهش، حاکی از آن بود که متون تاریخی و شواهد باستان شناختی نشان گر آن است که در تاریخ ایران باستان در مورد آموزش علوم پزشکی، نجوم و ستاره شناسی، جغرافیا و... ارتباطات قوی و نزدیکی با ملل دیگر به خصوص یونانیان و رومیان وجود داشته است؛ اما در ارتباط با امور اخلاقی- فرهنگی و اجتماعی، از آموزش سنتی و ایرانی (زرتشت) بهره می برده اند.
