انسان همواره به عنوان عاملی تاثیرگذار بر محیط طبیعی قلمداد می شود، از این رو انسان و محیط دو عامل مهم در فرآیند های فرهنگی هستند که در ارتباط متقابل با یکدیگر قرار دارند. زمین سیما به عنوان بر هم کنش انسان و محیط شناخته می شود. باستانشناسی زمین سیما با بررسی و مطالعه داده های مادی و فرهنگی چگونگی شکل گیری و سامان یافتن اقتصاد، جامعه، مذهب و فرآیند های فرهنگی انسان را بررسی می کند. منطقه قصر شیرین بر سر شاهراه تجاری خراسان قرار گرفته است و دارای آثار و محوطه ها واستقرار هایی از نوسنگی، مس و سنگ،ایلام قدیم، دورانهای اولیه تاریخی، هخامنشی، اشکانی، ساسانی و دوران های اسلامی است. ویژگی های جغرافیایی این منطقه اعم از آب و هوا، پوشش گیاهی و مراتع، کوه ها و ارتفاعات، دشت ها و جنگل ها، موقعیت استراتژیک، بیان کننده چگونگی شکل گیری این استقرار ها را می باشد.این مقاله تلاش می کند که با مطالعه زمین سیمای منطقه قصر شیرین و بررسی محوطه های ساسانی نسبت به توپوگرافی دشت، جاده ها و معابر، راه های ارتباطی، شبکه آب ها و منابع تامین آب محوطه ها، لایه های زمین شناسی و مطالعات خاکشناسی، کاربری اراضی و پراکندگی و قرارگیری محوطه ها نسبت به روستاهای امروزی، به چگونگی شکل گیری استقرار دراین منطقه در دوران ساسانی و کاربری و ارتباط محوطه ها با یکدیگر پی ببرد.اطلاعات لازم برای مطالعه زمین سیمای این منطقه بر اساس تحلیل بر مدل GIS انجام شده است. براساس مطالعات انجام شده بر زمین سیمای منطقه قصر شیرین طبق مدل GIS بر روی اقلیم و عوامل جغرافیای منطقه مذکور، موقعیت جغرافیایی و پراکندگی محوطه های ساسانی در این منطقه چنین نتیجه گرفته شده است که در دوران ساسانی و فرا ساسانی از منطقه قصر شیرین به عنوان یک اقامتگاه فصلی و موقت استفاده می شده است
