تعامل بین انسان و محیط زیست باعث به وجود آمدن و تغییر چشم اندازها می شود. یکی از راهبردهای مطالعاتی برای مطالعه ی این چشم اندازها، مطالعات الگوهای استقراری است. در این بین، بایستی عوامل زیست محیطی ای در مطالعات باستان شناسانه الگوهای استقراری مورد مطالعه قرار بگیرند که نقش زیادی در استقرارهای انسانی داشته و از طرفی شرایط یک نواختی را نسبت به زمان مورد مطالعه، تا زمان حاضر داشته باشند. عوامل زمین ریختارشناسی از جمله ی این عوامل هستند. این عوامل با وجه به سرگذشت زمین شناسی دشت اسدآباد شرایط یک نواختی را پس از دوره ی سوم زمین شناسی تا کنون از سر گذرانده اند؛ بنابراین با توجه به تاثیرگذاری این عوامل در نوع تعامل انسان به محیط زیست و یک نواختی شرایط آن ها در طول زمان، در این نوشتار مورد تحلیل قرار می گیرند. آن چه می تواند به این نوشتار اهمیت دهد این است که درک چگونگی رابطه ی استقرارهای انسانی با عوامل زمین ریختارشناسی، می تواند منجر به درک ماهیت اقتصادی جوامع به وجود آورنده ی آن استقرارها باشد؛ بنابراین این نوشتار به دنبال پاسخ گویی به این سوال است که: الگوهای استقراری محوطه های دوره ی مس وسنگ دشت اسدآباد، با توجه به بستر زمین ریختارشناسیشان دارای چه ماهیتی هستند. برای پاسخ گویی این سوال، فرضیه ای به این صورت مطرح می شود که: جوامع به وجود آوردنده ی دشت اسدآباد را جوامع روستانشین و کوچ رو تشکیل می دهد. برای سنجش این فرضیه و درک الگوهای استقراری محوطه های مس وسنگ از روش تحلیل خوشه ای بهره برده شده و با توجه به ظرفیت های قوم شناسی دشت اسدآباد، الگوهای استقراری به دست آمده مورد تفسیر قرار می گیرند. پژوهش های باستان شناسانه ای که تا کنون در دشت اسدآباد به عنوان بخشی از شرق زاگرس مرکزی انجام گرفته است، به دو دوره ی زمانی پیش از انقلاب و پس از انقلاب تقسیم می شود که باید گفت چنین مطالعه ای در بین آن ها به نوعی آغاز چنین رویکردی برای مطالعات الگوهای استقراری محسوب می شود که این بر اهمیت مطالعات پیش ِروی می افزاید.
