آب به عنوان مهم ترین محور توسعه محیطی است که می تواند توزیع ساختاری-فضایی توسعه را تحت تاثیر قرار دهد و روند برنامه ریزی های بلند مدت را با مشکلات اساسی مواجه سازد. شواهد زیادی وجود دارد که تا سال 2025، فقط 8/1 میلیارد نفر از مردم دنیا در کشورها و مناطقی زندگی خواهند کرد که در امنیت آبی مطلق هستند و در مقابل نیز دو سوم مردم در تنش آبی خواهند بود. ناامنی آب یکی از بزرگترین چالش های قرن 21 است. با رشد جمعیت، بشریت با توجه به تغییرات آب و هوا و افزایش تقاضای آب، چشم انداز منابع آب آشامیدنی نامناسب را به چالش می کشد. ناامنی آب به عنوان یک مساله اصلی بیان می شود به این دلیل که آب برای زنده ماندن و پایداری اکوسیستم امری حیاتی است. ناامنی آب خانوار عدم دسترسی همه افراد به آب مناسب برای یک شیوه زندگی فعال و سالم است. امنیت آب تنها به معنای موجودیت فیزیکی منابع آب آشامیدنی تحت تاثیر تقاضای آب نیست بلکه عوامل مختلفی بر ناامنی آب موثر هستند. سن سرپرست خانوار، جنسیت سرپرست خانوار، اندازه خانوار، سطح تحصیلات، سطح زیرکشت زمین، درآمد خانوار و دسترسی به بازار، رشد جمعیت و افزایش مصرف آب جزء عوامل تعیین کننده امنیت آب محسوب می شود. عامل دیگری که بر وضعیت امنیت آب تاثیر می گذارد درجه صنعتی شدن است. فعالیت های صنعتی در کشورهای آسیایی نیازمند مقدار زیادی آب شیرین برای فعالیت هایی مانند تمیز کردن، تهویه، خنک کننده، پردازش، حمل و نقل و تولید انرژی است. صنعتی سازی سریع و شهرنشینی همراه با مدیریت ضعیف منابع آب در ارتباط با جمعیت وسیع تأثیر شدیدی بر امنیت آب دارد. آلودگی آب در آسیا ناشی از عوامل رشد جمعیت و تقاضای بیشتر بخش های کشاورزی و صنعتی نه تنها به افزایش میزان ناامنی غذا و تخریب زمین کمک می کند، بلکه همانطور که قبلا اشاره شد، اثرات مضر برای سلامت انسان دارد. به طور کلی می توان عوامل موثر بر ناامنی آب خانوار را در چهار گروه؛ عوامل فردی و جمعیت شناختی، عوامل اقتصادی، عوامل اجتماعی-فرهنگی و عوامل زیست محیطی دسته بندی کرد.
