امروزه یکی از چالش های مهم پیش روی کشورهای جهان بحران های زیست محیطی است که نتیجه دستاوردهای علمی و فنی بشر برای بقا و تسلط در طبیعت و دخالت و بهره وری نامعقول انسان از منابع طبیعی پیرامون خود است. سخن گفتن از محیط زیست و بررسی ارتباط بین جامعه و محیط زیست تنها دغدغه آکادمیکی نیست بلکه دغدغه ای نسبت به آینده جوامع بشری و زندگی میلیاردها انسان است و نشان دهنده به سر آمدن غفلت تاریخی و جامعه شناختی توسعه از طبیعت است. با گسترش علم و فناوری، این خوش بینی رواج پیدا کرد که علم و کاربرد آن مقدم بر فرهنگ است و گسترش عقلانیت علمی، در عمل می تواند امکانات فراوانی را برای رشد کیفی زندگی بشر فراهم نماید. اکنون که مواد خام طبیعی و منابع آب و انرژی در شرایط بحرانی قرار گرفته اند، بشر بدون رفتار اخلاقی نمی تواند برنامه ریزی مناسبی برای آینده داشته باشد. سرمایه اجتماعی به طور گسترده به منابع انباشته شده ناشی از روابط بین افراد در یک بستر یا شبکه خاص اجتماعی اشاره دارد. یکی از مفاهیم مورد تاکید جهت دستیابی به اخلاق زیست محیطی در نواحی روستایی، سرمایه اجتماعی می باشد. به اعتقاد صاحب نظران، رفتار مسئولانه محیط زیستی می تواند از طریق کمک به حل مسائل و مشکلات محیط زیستی اثر مثبت بر محیط زیست بگذارد بنابراین، سرمایه اجتماعی شامل شبکه و دارایی هایی است که می توانند از طریق آن شبکه بسیج شوند. اخلاق زیست محیطی، نوع دوستانه ترین اخلاق است که همه موجودات زنده را مدنظر قرار می دهد. اخلاق زیست محیطی با دغدغه های جهانی سروکار دارد پیوند بین شرایط زیست محیطی و رفتارهای مرتبط با سلامت انسان از دیرباز در مدل ها و نظریه های علوم اجتماعی و رفتاری به رسمیت شناخته شده است. و به طور کلی توسط شواهد تجربی مورد تایید قرار می گیرد. جوامعی که دارای ذخیره سرمایه اجتماعی بالاتری هستند، بهتر می توانند طرح های پایداری محیط زیست را اجرا و حفظ کنند. به طور کلی بروز بحران زیست محیطی، لزوم توجه به مسائل اجتماعی، روابط بین گروهی و نتایج تعاملات انسان ها تحت عنوان سرمایه اجتماعی را بیش از پیش برجسته می نماید.
