هدف اصلی این پژوهش، تدوین مدل راهبردی TOWS در توسعه گردشگری روستایی (گردشگری کشاورزی، بوم گردشگری) استان مازندران با بررسی موردی در دو شهرستان سوادکوه و سوادکوه شمالی است. پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی است که با بررسی مطالعات تحلیلی و مرور ادبیاتی از منابع مختلف و نتایج تحلیلی با نظر متخصصان و پژوهشگران حیطۀ گردشگری کشاورزی و روستایی به اولویت بندی هریک از عوامل داخلی(قوت ها و ضعف ها) و بیرونی(فرصت ها و تهدیدها) و تدوین راهبرد TOWS پرداخته است. جامعه آماری پژوهش، گروهی از متخصصان و کارشناسان دارای تجربه و تخصص علمی و مدیریتی در زمینه گردشگری روستایی و توسعه و عمران روستایی اند که به طور هدفمند و در دسترس20 نفر انتخاب شدند. پرسش نامه بر اساس تکنیک AHP و مقیاس نه سطحی ساعتی میان آنها توزیع شد. در نهایت 16 پرسش نامه تکمیل، جمع آوری و مورد تحلیل قرار گرفت. برای پـردازش اطلاعـات از تکنیکSWOT- AHP با استفاده از نرم افزارSuper Decisions نسخه 6/2 وExcel بهره گرفتـه شد. یافته های پژوهش نشان داد که در ارزیابی معیارها، نقاط قوت، فرصت ها، ضعف ها و تهدیدها، اولویت های اول تا چهارم را به خود اختصاص دادند. در تدوین راهبرد ها با بهره گیری از مدل TOWS با توجه به غیرقابل کنترل بودن عوامل بیرونی سعی شده است بیشتر بر عوامل قابل کنترل درونی تأکید شود. مهم ترین راهبرد های مدل TOWS، به ترتیب اولویت شامل راهبرد های حداکثر- حداکثر(SO)، حداقل- حداکثر(WO)، حداکثر-حداقل(ST) و حداقل- حداقل (WT)برای توسعه گردشگری روستایی تبیین گردیده است.
