رس های واگرا یکی از انواع خاک های مسئله دار هستند که به محض تماس با آب، چسبندگی خود را از دست داده و با پراکنده شدن ذرات به اطراف، دچار فرسایش و حل شدگی می شوند. عامل اصلی پراکندگی پولک های رسی در واقع حاکم شدن نیرو های دافعه بر جاذبه بین ذرات است. واگرایی اصولاً تحت تأثیر متغیرهایی چون کانی شناسی، مشخصات سیال حفره ای یا فرسایش دهنده خاک و نمک های حل شده در خاک است. همچنین به صورت ویژه متأثر از حضور کانی های رسی فعال مانند مونت موریلونیت و حضور کاتیون های سدیم در آب حفره ای و لایه دوگانه است. استفاده از خاک های رسی واگرا در سازه هایی مانند سد های خاکی، کانال های آبیاری و خاکریز جاده ها می تواند سبب ناکارآمدی پروژه و یا حتی تخریب آن شود. از این رو اصلاح و کنترل خاک های واگرای موجود امری ضروری به نظر می رسد. بر این اساس مطالعات زیادی در زمینه روش-های تثبیت خاک های واگرا با افزودن و اختلاط موادی از قبیل آهک، سیمان و پوزولان با خاک واگرا انجام شده است. دستخوردگی، جابه جایی خاک، عدم تزریق پذیری رس و استفاده از موادی با عوارض زیست محیطی زیاد از محدودیت های روش های رفع واگرایی معمول بوده اند. از سوی دیگر افزودنی های جدید نیز به علت تولید محدود و صرفه اقتصادی چندان کاربردی نبوده اند. روش الکتروسینتیک به دلیل هزینه و عوارض زیست محیطی کم و سهولت اجرا، به عنوان یکی از فناوری-های معمول، مؤثر و نسبتاً نوین برای اصلاح خاک های مسئله دار، بهبود خصوصیات مهندسی و رفع آلودگی از خاک های سطحی و زیر سطحی مورد توجه قرار گرفته است. روش الکتروسینتیک، با اعمال میدان الکتریکی به یک جفت الکترود مثبت و منفی مستقر در یک توده خاک موجب الکترولیز مولکول های آب و تولید یون های هیدروژن در الکترود آند شده که این یون ها در میدان الکتریکی به سمت کاتد حرکت می کنند. اندرکنش این یون ها با پولک های رسی توده خاک متخلخل قرار گرفته در مابین دو الکترود موجب کاهش pH خاک و به تبع آن کاهش بار خالص پولک های رسی و کاهش میزان پراکندگی خاک می شود. از طرفی به واسطه مکانیسم جریان الکترواسمزی و انتقال الکترویونی، سیال حفره ای و به همراه آن کاتیون های الکترولیت مخزن آند و همچنین کاتیون های سدیم موجود در آب حفره ای به سمت کاتد انتقال داده شده و از آنجا خارج می شوند. بنابراین تأثیر مجموعه این مکانسیم ها موجب شده تا فرایند ا
